NEW YORK – Anthony Roth Costanzo geeft een kijkje in een van Mozarts meest geliefde opera’s.
Terwijl hij zeven verschillende rollen zingt in een dolle uitvoering van “Le Nozze di Figaro (De Bruiloft van Figaro)” in het New Yorkse Little Island, worstelt de countertenor zich door de aria “Dove sono” van de gravin met een stalen laryngoscoop in zijn keel terwijl een video-opname van zijn bonzende stembanden op schermen wordt getoond.
Aanbevolen video’s
“Na het eerste deel van de opera, waarin ik mijn stem aan flarden heb gescheurd door allerlei fratsen uit te halen, en zij op een brancard van het podium is gedragen, komt ze terug in een ziekenhuishemd en heeft ze die nachtmerrie van haar man, de graaf, die haar een laryngoscopie geeft, wat natuurlijk allerlei seksuele toespelingen bevat”, aldus Costanzo.
Costanzo, een 42-jarige Grammy Award-winnaar die tot de beste countertenors ter wereld behoort, zong Cherubino voor zijn debuut in de Opera Santa Barbara in 2000. Hij voegt Figaro, Susanna, de graaf, gravin, Antonio en Barbarina toe, waarmee hij zijn stem met 3 1/2 octaven uitbreidt in een verkwikkende en vermakelijke herinterpretatie van 95 minuten van een werk dat in première ging in 1786.
“Wanneer was de laatste keer dat je naar een opera ging die niet `Tristan’ was en dacht: Gaat hij het redden?”, aldus Zack Winokur, artistiek directeur van Little Island.
De reeks van 18 voorstellingen, een hoogtepunt van Little Island’s eerste seizoen, begon vrijdag in het amfitheater met 700 zitplaatsen dat in Manhattan boven de Hudson River is gebouwd en duurt tot en met 22 september.
“We willen gewoon het verhaal van `De Bruiloft van Figaro’ vertellen, mensen laten zien die misschien niet per se graag naar de opera gaan, en de grenzen testen van wat operapuristen tolereren,” aldus regisseur Dustin Wills.
Costanzo’s concept ontwikkelde zich na “Only an Octave Apart”, zijn concertoptreden met Justin Vivian Bond dat in 2021 Brooklyn’s St. Ann’s Warehouse heropende na de sluiting vanwege de pandemie en daarna op tournee ging. De show, geregisseerd door Winokur, mixte pop en klassiek, waaronder “Crudel! Perché finora.”, een aria uit de derde akte van de graaf en Susanna, als een komisch nummer.
“Het was niet langer een grap, maar gewoonweg uitstekend. Ik dacht: ‘Kun jij de rest ook doen?'”, aldus Winokur, die het concert organiseerde.
Winokur werd ingehuurd om in juni het eerste seizoen van Little Island te openen. Hij had een plekje vrij toen een geplande enscenering van Brittens “Peter Grimes” niet doorging, en in januari nam hij deel aan een “Nozze”-workshop met Costanzo, Wills, dramaturg Jacob Mallinson Bird en muziekdirecteur Dan Schlosberg.
“Het is zo’n goddelijke muziek en zo’n doldwaze bananenvertelling,” zei Winokur. “Het is erg grappig. Het is ongelooflijk precies fysiek, en het is een soort Olympische taak.”
Costanzo zong zowel Susanna als Figaro terwijl er in de opening “Cinque … dieci … venti” een deur bleef openzwaaien. Hij nam beide delen van “Sull’aria” voor zijn rekening en zong de gravin live terwijl er een opname van zijn Susanna werd afgespeeld, ogenschijnlijk van een Victrola.
“Het was heel bizar om harmonie met mezelf te zingen,” zei hij. “Wat betekent het om met je eigen onstoffelijke stem te zingen en wat zijn alle verschillende interpretaties die we zouden kunnen hebben?”
Trims omvatten Bartolo samen met zijn aria “La vendetta”. Costanzo werd ondersteund door een orkest van acht personen dat af en toe licht klonk, gemixt met Costanzo’s versterkte stem in de buitenruimte.
Hij werd vergezeld door acteurs die rollen naast hem mimden: Daniel Liu (gravin), Ariana Venturi (graaf), Christopher Bannow (Figaro) en Emma Ramos (Susanna). Ze openen gekleed als een vakbondsploeg en eindigen met het aantrekken van kostuums om de benodigde taken uit te voeren, waarna ze microfoons krijgen voor de finale van de vierde akte. Elk zong een paar woorden, wat Costanzo’s superioriteit in alle tessitura onthulde.
Ryan Shinji Murray, die de kleine rol van de tuinman Antonio vertolkte, deed salto’s op een trampoline tijdens het afsluitende ensemble nadat de gravin de graaf gratie had verleend.
Costanzo had het gevoel dat hij toestemming had van de componist, die in 1791 overleed. Hij las een brief die Mozart aan Abbé Bullinger had geschreven, waarin hij Pietro Metastasio voorstelde een libretto te schrijven waarin de hoofdrolspelers elkaar nooit ontmoeten. Zo kon castraat Francesco Ceccarelli zowel de geliefde als zijn maîtresse spelen.
“Als het door Mozart is goedgekeurd,” zei Costanzo, “kunnen we niet het gevoel hebben dat we te godslasterlijk zijn.”