De rector van de Universiteit voor Diergeneeskunde in Boedapest, Dr. Péter Sótonyi, lokte een van de dieren naar een verhoging aan de voorkant van de hal en gebruikte een krijtje om op het paard te tekenen – van hoofd tot hoeven – waar de botten, organen en spieren zich binnenin bevonden.
Aanbevolen video’s
“Dit is hun allereerste les, en de eerste keer zou met een levend dier moeten zijn,” zei Sótonyi over zijn studenten. “Ze zouden niet eerst een karkas moeten tegenkomen, omdat ze dieren willen genezen. Ze willen dieren beter maken.”
Sótonyi gebruikt deze unieke methode al ongeveer 25 jaar om studenten kennis te laten maken met de anatomie van dieren. Hij is ervan overtuigd dat studenten hierdoor directer met de leerstof in aanraking komen dan wanneer ze alleen studeren via boeken, grafieken en modellen.
Paarden, zei hij, zijn “bijzonder intelligente en eervolle dieren” en zijn daarom bijzonder geschikt voor deze taak.
“Het is een groot dier en er kan veel op gedemonstreerd worden, en mensen zijn zo verbaasd dat het paard de klas binnenkomt en op het podium klimt. Dat geeft de leerlingen meteen veel motivatie”, zei hij.
De paarden, die de universiteit elk jaar door de politie van Boedapest ter beschikking worden gesteld, bleven tijdens de lezing rustig staan, af en toe aangemoedigd door suikerklontjes.
Sótonyi tekende niet alleen het lichaam van het dier met krijt en gekleurde oliepotloden, maar hield ook stukken van een model van een paardenskelet omhoog om een duidelijker visueel beeld te krijgen van de anatomie van het paard.
Ongeveer halverwege de les van een uur demonstreerde Sótonyi de mondstructuur van een van de dieren. Hij stak zijn hand in de bek om de lange tong te pakken, wat hem een zachte beet van het paard opleverde.
“Wat is er vandaag met je aan de hand?” vroeg hij aan het paard, tot gelach van de studenten. Velen van hen stonden op om het beter te kunnen zien en maakten foto’s met hun telefoons.
Na de lezing waren er geen lange gezichten of gehinnik, maar een zaal vol enthousiaste toekomstige dierenartsen. Noémi Tamaska, 19, zei dat ze vond dat de lezing met levende paarden nuttig was voor het toekomstige vasthouden van de informatie.
“Het betekende veel voor mij dat we op een levend dier konden zien hoe een skelet is opgebouwd,” zei ze. “Ik denk dat het makkelijker is om je voor te stellen, vooral voor visueel georiënteerde mensen.”