LONDEN – Bernardine Evaristo houdt niet van grenzen.
Voor de Booker Prize -winning Novelist, regels over genre, grammatica of wat een arbeidersbiraciale vrouw kan bereiken, zijn allemaal uitgedaagd en weggevaagd.
Aanbevolen video’s
Evaristo werd woensdag aangekondigd als ontvanger van de 100.000 pond ($ 135.000) damesprijs Outstanding Contribution Award voor haar “transformatieve impact op literatuur en haar niet aflatende toewijding aan het verheffen van ondervertegenwoordigde stemmen.”
Evaristo, 66, ontving de prijs zowel voor haar werk om vrouwen en schrijvers van kleur te promoten, en voor het schrijven dat poëzie inneemt, een memoires en zeven romans, waaronder de Booker-winnende ‘Girl, Woman, Other’.
“Ik ga gewoon waar mijn verbeelding me brengt,” zei ze. “Ik wilde niet het soort romans schrijven dat je zou meenemen op een voorspelbare emotionele of morele reis.”
Een eclectische output
Evaristo had al autobiografische fictie, historische instellingen en alternatieve realiteiten onderzocht toen ze de Booker in 2019 won voor ‘Girl Woman, Other’, een polyfone roman verteld vanuit het oogpunt van een dozijn personages, grotendeels zwarte vrouwen, met veel verschillende leeftijden, ervaringen en seksualiteit.
Ze was de eerste vrouw van Afrikaanse erfgoed die de prijs kreeg, die werd opgericht in 1969 en heeft een reputatie voor het transformeren van de carrière van schrijvers.
Toen ze won, was Evaristo 60 en was al tientallen jaren schrijver. Ze zegt dat de erkenning “op het juiste moment voor mij kwam.”
Het huis van Evaristo aan een rustige straat in de voorsteden is helder en comfortabel, met houten vloeren, levendig textiel en een groot houten schrijfbureau bij het voorruit. Grote foto’s van haar Nigeriaanse grootouders van vaderszijde hangen aan één muur. Haar werk is vaak gebaseerd op haar wortels als het in Londen geboren kind van een Nigeriaanse vader en blanke Britse moeder.
Zoals veel van het werk van Evaristo, ontweekt “Girl, Woman, Other” classificatie. Ze noemt het ‘fusiefictie’ vanwege het samensmelten van poëzie en proza in een roman die geniet van de textuur en het ritme van taal.
“Ik ben een beetje afgezien van de regels van grammatica,” zei ze. “Ik denk dat ik 12 volledige stops heb in de roman.”
Als dat ontmoedigend experimenteel klinkt, vonden lezers dat niet. “Girl, Woman, Other” heeft meer dan 1 miljoen exemplaren verkocht en werd gekozen als een van Barack Obama’s boeken van het jaar.
Passie voor poëzie
Evaristo volgt haar liefde voor poëzie in de kerkdiensten van haar katholieke jeugd, waar ze de ritmes van de Bijbel en preken opzocht, “zonder te beseffen dat ik poëzie absorbeerde.”
Toen ze romans begon te schrijven, bleef de liefde voor poëzie, samen met een verlangen om verhalen over de Afrikaanse diaspora te vertellen. Een van haar eerste grote successen, ‘The Emperor’s Babe’, is een vers roman in Romeins Groot -Brittannië.
“De meeste mensen denken dat de zwarte geschiedenis van Groot -Brittannië pas in de 20e eeuw begon,” zei Evaristo. “Ik wilde schrijven over een zwarte aanwezigheid in het Romeinse Groot -Brittannië -omdat er 1.800 jaar geleden een zwarte aanwezigheid was in het Romeinse Groot -Brittannië.”
Een andere roman, “Blonde Roots”, speelt zich af in een alternatieve historische tijdlijn waarin Afrikanen Europeanen tot slaaf hebben gemaakt en werd genomineerd voor een grote science-fiction award.
‘Mr Loverman’, die concentreert op een gesloten homo 70-iets antiguan Londoner, was een poging om verder te gaan dan cliché-beelden van de naoorlogse Caribische immigranten van Groot-Brittannië. Het werd onlangs gemaakt in een BBC -televisieserie met Lennie James en Sharon D. Clarke.
Nivellering van het speelveld
Haar nieuwste prijs is een eenmalige onderscheiding die de 30e verjaardag van de jaarlijkse damesprijzen voor Engelstalige fictie en non-fictie markeert.
Oprichter van Women’s Prize Kate Mosse zei dat Evaristo ‘oogverblindende vaardigheden en verbeelding, en haar moed om risico’s te nemen en lezers een weg te bieden naar diverse en veelzijdige werelden gedurende een 40-jarige carrière maakte haar de ideale ontvanger’.
Evaristo, die creatief schrijven geeft aan de Brunel University of London, is van plan het prijzengeld te gebruiken om andere vrouwelijke schrijvers te helpen door een nog niet bekendgemaakt project.
Ze is al lang betrokken bij projecten om het speelveld te nivelleren voor ondervertegenwoordigde schrijvers, en is vooral trots op complete werken, een mentorprogramma voor gekleurde dichters die ze al tien jaar runde.
“Ik heb dat opgezet omdat ik onderzoek heb geïnitieerd naar hoeveel kleur dichters van kleur op dat moment in Groot -Brittannië werden gepubliceerd, en het was minder dan 1%” van het totaal, zei ze. Een decennium later was het 10%.
“Het heeft echt geholpen het poëzielandschap in het VK te verschuiven,” zei ze.
Gedeeltelijke vooruitgang
Evaristo volgde ‘Girl, Woman, Other’ met ‘Manifesto’, een memoires dat vertelt over het grimmige racisme van haar Londense jeugd uit de jaren 60, evenals haar levenslange strijd om creatieve expressie en vrijheid.
Als Evaristo opgroeide als een buitenstaander, is ze tegenwoordig genesteld in de kunstinstelling: professor, Booker-winnaar, officier van de Orde van het Britse Rijk, of OBE, en president van de 200-jarige Royal Society of Literature.
Die mijlpaal -ze is de eerste persoon van kleur en de tweede vrouw die de RSL leidt -is niet probleemloos geweest. De Society is verstoord door free speech -slepen en argumenten over pogingen om jongere schrijvers binnen te halen en zijn gelederen te diversifiëren -beweegt door sommigen als het water geven van de onderscheiding van het lidmaatschap.
Evaristo wil niet praten over de controverse, maar merkt op dat ze als boegbeeldpresident de samenleving niet runt.
Ze zegt dat Groot -Brittannië sinds haar jeugd een lange weg heeft afgelegd, maar “we moeten waakzaam zijn.”
“Het land waar ik ben opgegroeid is niet het land waar ik vandaag in ben,” zei ze. “We hebben veel vooruitgang geboekt en ik heb het gevoel dat we hard moeten werken om het te onderhouden, vooral in het huidige politieke klimaat waar het voelt alsof de krachten tegen vooruitgang zijn, en trots dat.
“Werken aan een anti-racistische samenleving is iets dat we moeten waarderen, en ik hoop dat we dat doen, en dat we niet te veel terugvalt.”