LOS ANGELES – Voor veel muzikanten is een livealbum een bijzaak: een manier om snel onverzadigbare fans tevreden te stellen of om snel wat geld te verdienen.
Maar toen Adam Granduciel, de frontman van de populaire rockband The War on Drugs, woensdag hun nieuwste livealbum ging uitbrengen, bleek dat een liefdeswerk te zijn dat allesbehalve snel of gemakkelijk verliep.
Aanbevolen video’s
Voor “Live Drugs Again,” dat op 13 september uitkomt, wilde Granduciel recht doen aan de manier waarop de band is gegroeid, zowel letterlijk (ze hebben een lid toegevoegd sinds hun eerste livealbum in 2020 uitkwam) als figuurlijk als muzikanten die hun geluid hebben aangescherpt. Dus kamde hij ongeveer 100 uur aan opnames van hun shows door en voegde zelfs verschillende delen van dezelfde nummers aan elkaar.
Het interview is bewerkt om het duidelijker en bondiger te maken.
GRANDUCIEL: Ik denk dat we in totaal misschien wel 50 shows hebben gebruikt. Er zijn een paar nummers waar het vier shows zijn die aan elkaar zijn geplakt, en een deel daarvan is gewoon plezier hebben met het proces. Weet je, je gaat erin met herinneringen aan specifieke avonden, zoals een paar nummers van een show in Bentonville, Arkansas, een stad waar we in 20 jaar als band nog nooit waren geweest. En we rolden een beetje deze stad binnen en het was deze echt prachtige kleine jonge kunstenaarsstudentengemeenschap. Het was ongelooflijk. We hadden een geweldige dag en de show ’s avonds was buiten, en het was gewoon een van die memorabele avonden.
Je begint daar, en dan ga je zo diep in het proces van het mixen van versies en misschien een beetje postproductie doen, zoals alle geweldige liveplaten doen. Ik wilde er gewoon net zoveel werk in steken als ik en de band in onze liveshow steken, weet je, gewoon de hoeveelheid tijd die het kost om een set te perfectioneren, het zijn echt jaren. En we wilden dat in de plaat stoppen.
GRANDUCIEL: Nou, in tegenstelling tot onze eerste live-plaat, gebruikten we veel van de echte ambient-microfoons die we hadden opgenomen. Soms kan het lastig zijn met fase en al dat soort dingen. Maar voor deze plaat gebruikten we veel van de echte ambient-microfoons, zodat het publiek echt op dat moment aanwezig is. Ik denk dat de meeste live-platen tegenwoordig gewoon in digitale ruimtes worden geplaatst. Je hebt gewoon meer controle over alles. Maar deze plaat, ik denk dat we 12 verschillende ambient-microfoons hadden op het podium en in de zalen.
GRANDUCIEL: Zeker daarna. Ik denk dat dingen gewoon vanzelf evolueren. En ze eindigen op een heel nieuwe plek zodra het publiek deel uitmaakt van de vergelijking, weet je? Ik bedoel, als we terug zouden gaan en een opnieuw opgenomen “Under the Pressure” zouden maken, zoals we het spelen, zou het waarschijnlijk niet hetzelfde zijn op een plaat. Maar wanneer je van een tourneecyclus komt en dingen dynamisch dat volgende niveau van de band bereiken, beïnvloedt dat altijd het volgende wat je doet.
GRANDUCIEL: In theorie bestaat er nieuwe muziek.
Het is fijn om even thuis te zijn en in de flow te komen van alles als je een nieuwe begint te maken. We zijn altijd aan het werk, of het nu gaat om het mixen van live-dingen of het opnemen van een nieuw nummer of wat dan ook.
GRANDUCIEL: Ik heb aan mijn laatste twee platen gewerkt met Shawn Everett. En hij produceert Miley’s nieuwe album. En hij belde me op een dag, en ik nam mijn kind en zijn vriend mee naar een indoor speeltuin in North Hollywood. En hij zei zoiets als: “Wil je vanavond langskomen en meespelen op dit Miley-nummer?” En ik zei zoiets als: “Ja, absoluut.” En toen, onderweg, zei hij zoiets als: “Ik denk dat het ook een Beyoncé-dingetje is. Ik weet het niet zeker.”
Maar het ging heel snel en ik speelde op twee nummers. Maar ik dacht dat het als een nummer zou worden ingediend, en dan zouden ze mijn partijen opnieuw doen of zoiets, weet je? En toen, letterlijk vijf weken later, zag ik dat het een Beyoncé-Miley-nummer was. En ik was op een zaterdagavond op de parkeerplaats op Hollywood Boulevard bij de studio, en het was echt heel hard. En ik luisterde op mijn telefoon. Ik dacht: “Is dat het nummer?” En ik dacht: “Wacht, dat is het nummer waarop ik heb gespeeld.” En ik stuurde Shawn een sms en ik zei: “Hebben ze mijn gitaar opnieuw gedaan?” Hij zei: “Nee, dat is jouw gitaar.” En ik luisterde ernaar op weg naar huis in mijn auto en ik dacht: “Dit is geweldig.” Ik kon het niet geloven.