Cillian Murphy heeft “Small Things Like These” niet gelezen op zoek naar een film om te doen. Hij was gewoon een fan van de auteur, Claire Keegan.
Haar verhaal, genomineerd voor de Booker Prize, was een historisch fictiewerk over de Magdalena-wasserijen in Ierland en een gewone man met een onderdrukt trauma die zichzelf niet kan dwingen om weg te kijken tijdens Kerstmis in 1985. De schoonheid van het proza en de complexiteit van de thema’s bleven in Murphy’s hoofd hangen. De Ierse acteur had er ook over nagedacht om zijn eigen productiebedrijf te starten. Wonder boven wonder waren de rechten beschikbaar.
Aanbevolen video’s
Als knipoog naar de film, die vrijdag in de Noord-Amerikaanse theaters in première ging, noemden Murphy en zijn productiepartner Alan Moloney hun bedrijf Big Things Films.
“We hadden zoiets van: als je het Small Things Films zou noemen, zou het een echt gebrek aan ambitie tonen”, zei Murphy met een klein lachje. “We vonden het beter om het Big Things Films te noemen.”
‘Small Things Like These’ werd gemaakt na ‘Oppenheimer’ maar vóór de Oscar-overwinning, waar Murphy nog steeds mee bezig is. Het werk houdt hem echter bezig. Zijn bedrijf heeft al een andere film in postproductie, ‘Steve’, gebaseerd op de roman ‘Shy’ van Max Porter. En in september begon hij met het filmen van de film ‘Peaky Blinders’.
MURPHY: Het is een schijnbaar eenvoudig verhaal, maar het is eigenlijk ongelooflijk complex in de manier waarop het spreekt over de samenleving en medeplichtigheid en schaamte en schuldgevoelens en geheimhouding en angst en al die dingen. Ik had het gevoel dat het het publiek veel te bieden had.
MURPHY: Het is een mannelijke hoofdpersoon, geschreven door een vrouw, maar het is een verhaal over vrouwen. Dat was best interessant en onconventioneel. En het verhaal begint pas echt als de film eindigt. Het echte drama gebeurt daarna. En ik denk dat dat zo onconventioneel en behoorlijk radicaal is. De reden dat Bill de man is die hij is, is vanwege wat hem als kind is overkomen en deze daad van naastenliefde die zijn moeder heeft meegemaakt. En dan deze vreselijke wreedheden die deze andere meisjes meemaken – dat is wat hem naar deze plek in zijn leven brengt.
Claire had in een podcast gezegd dat iemand zei: “Oh, het is zo’n heroïsche daad” en zij zei: “Nee, hij is geen held, hij is gewoon iemand die een zenuwinzinking heeft.” Dat vond ik heel slim. En zo probeerde ik het ook te spelen.
Het komt allemaal terug, zoals bij mannen, op middelbare leeftijd. Ze beginnen hun sterfelijkheid echt te beseffen en hebben zelf kinderen. Op dat moment lijkt het allemaal op hen in te storten. En het wordt zo mooi geobserveerd door Claire en Enda (Walsh).
MURPHY: Ik ben een soort seriële medewerker. Ik vind het gewoon weer leuk om met mensen te werken. En ik ben er echt van overtuigd dat je het beste werk krijgt door vertrouwen en vriendschap. Enda, met wie ik vier of vijf keer in een theater heb gewerkt, en hij is over het algemeen gewoon briljant. Ik wist dat hij van Claires boek hield en dat hij die wereld zou begrijpen. En Eileen, het is heel moeilijk om 20 jaar geschiedenis na te spelen, maar als je 28 jaar geschiedenis hebt, krijg je het gratis. Ze is gewoon een fenomenaal krachtige acteur. Ze kan eigenlijk alles.
MURPHY: Mijn productiepartner werkte met Matt aan de U2-documentaire over Sarajevo, en ik werkte met Matt aan ‘Oppenheimer’. Het was een tangbeweging. Ik herinner me dat het leek op een nachtelijke shoot ergens in de woestijn, en we wachtten tot de regen voorbij was of de lichten gerepareerd waren. En hij vertelde me over Artists Equity. Ik zei: nou, ik heb toevallig dit script en ik gaf het aan hem. Hij heeft zo’n geweldige smaak. Hij is zo’n geweldige filmmaker en acteur, gewoon een legende en gewoon een lief mens. Hij begrijpt dit soort verhalen gewoon heel goed. En meteen zei hij: ja, we zijn bezig.
MURPHY: Ik ben me er eigenlijk niet van bewust, omdat het zo gloednieuw en fris aanvoelt. Weet je, het is heel moeilijk om erover te praten, omdat het een enorm vernederende en bijna passieve ervaring was, omdat je niet echt enige controle hebt over andere mensen die stemmen op het werk dat je hebt gedaan. Maar als het ons in staat stelt het soort verhalen te vertellen dat ik graag zou willen vertellen, die een standpunt hebben, die iets te zeggen hebben, dan zal ik het aanvaarden.