In veel opzichten voelt Eugenie Montague’s “Swallow the Ghost” als drie afzonderlijke romans. Dat is wat haar debuutroman zo fantasierijk maakt — en ook zo frustrerend.
Het verhaal draait om Jane Murphy, die bij een socialemediastartup in New York werkt aan een internetroman die een virale hit is geworden via berichten op sociale media waarin uitgebreide achtergrondverhalen over de personages worden verteld.
Aanbevolen video’s
Maar Murphy’s verhaal en een tragische gebeurtenis worden verteld in drie in elkaar grijpende secties. De eerste focust op Jane. De tweede focust op Jesse, een voormalig journalist die werkt als onderzoeker voor een advocatenkantoor. De derde focust op Jeremy, de pretentieuze, Kafka-citerende romanschrijver en soms vriendje van Jane.
De schrijfstijl en het genre veranderen met elk deel, maar Montagues roman onderzoekt in de kern het geheugen in het digitale tijdperk. Het is een veelbelovend concept, maar voelt ongelijkmatig.
Montagues roman staat vol met prachtig proza dat moeilijk te vergeten is, en stelt intrigerende vragen over hoe iemand herinnerd wordt. De interacties tussen Jesse en zijn moeder, voor wie hij zorgt en die dementie heeft, zijn enkele van de meest hartverscheurende momenten in de roman.
Maar er zijn andere delen van de roman die meanderen, met name het laatste deel van het boek dat is ingelijst als een transcriptie van een gesprek met Jeremy op een boekwinkelevenement. Het gesprek onthult meer over Jane en ook over de vragen die de roman stelt, maar het vertraagt ook het momentum van het vorige deel dat zich richt op Jesse en het mysterie dat hij onderzocht.
Hoewel de aanpak soms tekortschiet, is het een ambitieuze aanpak die de lezer veel te denken geeft en Montague introduceert als een inventieve nieuwe stem.