OOST GARAFRAXA, ON – Julie Thurgood-Burnett had geen idee dat haar COVID-19 lockdown gril om een lavendelveld te beginnen op de familieboerderij van haar man buiten Toronto zou uitgroeien tot een klein bedrijf. Ze was nooit boerin geweest, maar al snel had ze een felpaars veld en een nieuwe hobby: lavendelolie maken voor haar vrienden en familie, die het zo lekker vonden dat ze er geen meer over had.
En toen had ze een merk, Hereward Farms, dat ze ‘authentiek duurzaam’ wilde laten zijn. Voor haar betekende dat plastic verpakkingen vermijden, ook al zou dat goedkoper zijn geweest. Het betekende ook dat ze zoveel mogelijk ruwe ingrediënten uit Canada moest halen, wat veel moeilijker bleek dan ze had verwacht. Ze kon bijenwas en zonnebloemolie uit Canada krijgen en met een Canadese leverancier werken, maar niet alles komt uit Canada. De meeste etherische oliën van Hereward en alle gedroogde bloemen (behalve lavendel natuurlijk) komen uit de Verenigde Staten.
Aanbevolen video’s
“Je belandt in een duistere spiraal waarin je probeert te achterhalen waar dingen vandaan komen”, zei ze.
Het is een uitdaging voor kleine merken met milieuvriendelijke waarden, omdat de beauty-industrie, die miljarden dollars waard is en wordt gedomineerd door een paar grote merken, een lelijkere kant heeft. Volgens experts in de toeleveringsketen kan het bijna onmogelijk zijn om sommige ingrediënten te traceren naar hun bron. Het maken en weggooien van cosmetica draagt bij aan de opwarming van de aarde door koolstofemissies, ontbossing, vervuiling en afval. Klimaatverandering verergert op zijn beurt extreme weersomstandigheden zoals hitte, droogte en overstromingen die de productie verstoren. En er is weinig regelgeving voor beautyproducten in veel landen. Maar ondanks de zware strijd doen veel ondernemers die om milieuvriendelijkheid geven hun best om deze problemen aan te pakken.
Consumenten zijn duurzaamheid en transparantie gaan eisen van hun geliefde meerstaps huidverzorgingsroutines, op zoek naar wat in de volksmond bekend staat als “schone schoonheid”. Maar er zijn veel twijfelachtige beweringen over “groene” en “pure” producten.
Dale Rogers, een professor aan de business school van Arizona State University die toeleveringsketens bestudeert, gaf het voorbeeld van “duurzame” palmolie, een ingrediënt dat vaak voorkomt in milieuvriendelijke cosmeticamerken. “Er zijn duurzaamheidscertificeringsgroepen die ingrediënten certificeren. Palmolie kan bijvoorbeeld duurzaam worden gewonnen, maar dan wordt het gemengd met andere palmolie en raak je het overzicht kwijt,” zei hij.
“Heel weinig” grote schoonheidsbedrijven doen het soort onderzoek dat nodig is om daadwerkelijk te weten waar hun materialen vandaan komen, aldus Bindiya Vakil, CEO en oprichter van Resilinc, een bedrijf dat toeleveringsketens voor bedrijven in kaart brengt. En Vakil zei dat zelfs wanneer grote bedrijven bereid zijn om de inspanning te ondersteunen om ingrediënten tot hun oorsprong te traceren, leveranciers niet altijd bereid zijn om die vragen te beantwoorden. Onderzoekende instanties kunnen zich dan wenden tot informatie uit het publieke domein om te proberen de gaten op te vullen, maar die is niet perfect.
En “merken veranderen voortdurend van leveranciers”, aldus Homer Swei, senior vice president of healthy living science and consumer safety science bij de Environmental Working Group, die een certificering door derden biedt voor schoonheidsproducten die gericht zijn op de gezondheid van de mens. “Dus zelfs als je vandaag $ 1 miljard uitgeeft om de toeleveringsketen te definiëren, zal morgen anders zijn en zal het achterhaald zijn.”
In sommige landen kan wetgeving streng zijn tegen bedrijven, waardoor het voor hen illegaal wordt om in te kopen bij leveranciers die bijvoorbeeld dwangarbeid of schadelijke chemicaliën gebruiken. Maar milieuregelgeving loopt achter, en winstmotieven en de belofte van duurzame merkclaims “staan haaks op grotere openbaarmaking,” aldus Vakil.
Elke derde partij kan zijn eigen certificering of duurzaamheidsinspanning creëren, inclusief schoonheidsbedrijven zelf. The Estée Lauder Companies is een van de oprichters van een initiatief genaamd de Traceability Alliance for Sustainable Cosmetics, volgens Meghan Ryan, hun uitvoerend directeur van verantwoorde inkoop. Het is geen certificering, maar vraagt leveranciers om vrijwillig informatie over hun productie in te voeren en “gebruikt verschillende tools om due diligence uit te voeren”, zei ze in een verklaring.
Swei zei dat de beste certificeringen op de markt volledig transparant zijn, maar voegde toe dat “klimaatverandering de toeleveringsketens over de hele wereld verplaatst”, waardoor volledige transparantie moeilijker wordt. Vakil was het ermee eens dat extreme weersomstandigheden die worden aangewakkerd door klimaatverandering bedrijven steeds meer verstoren, vooral degenen die afhankelijk zijn van landbouwmaterialen die gevoelig zijn voor hitte, droogte, overstromingen en schade door orkanen en bosbranden.
Veel kleine merkeigenaren hebben de motivatie om transparanter en selectiever te zijn over hun ingrediënten, maar sommigen beschreven dat ze urenlang moesten zoeken naar waar dingen vandaan kwamen, dat ze van fabrikant moesten wisselen en dat ze kleinere winstmarges moesten accepteren. En ondernemers die net beginnen, weten soms niet welke vragen ze hun leveranciers moeten stellen, of hebben niet genoeg invloed om antwoorden te eisen.
Rina Clarke richtte Buck Naked Soap Company op toen haar zoontje een huidreactie kreeg op traditionele cosmetica. Ze zei dat ze “voortdurend teleurgesteld” was toen ze ontdekte dat ze geen zepen kon maken met bepaalde zeer gewilde geuren, zoals sandelhout en aardbei, omdat ze had vastgesteld dat dit onmogelijk zou zijn volgens de duurzaamheids- en gezondheidsnormen van haar bedrijf. Veel soorten sandelhout zijn bijvoorbeeld overgeoogst en sommige worden nu met uitsterven bedreigd.
“Hoe graag ik ook wil dat wij als bedrijf concurreren met andere bedrijven, het is moeilijk,” zei ze. “We willen geen hypocriet zijn, daar komt het eigenlijk op neer.”
Charlie Razook, die de huidverzorgingslijn voor mannen Jackfir oprichtte, zei dat het extra lang duurde om het merk te lanceren omdat hij meerdere jaren bezig was met het verkrijgen van certificeringen van derden, waaronder van de Environmental Working Group, en het aanpassen van de formules van zijn producten om zijn gezondheids- en duurzaamheidsdoelen te bereiken. Maar hij moest toch zijn oorspronkelijke intentie opgeven om alles in glazen containers te verkopen in plaats van plastic, omdat, afgezien van productiebeperkingen, simpelweg “mannen van tubes houden.”
Clarke zei ook dat het voor eco-bewuste merken moeilijk is om niet sommige klanten buiten de prijzen te sluiten. “Duurzaamheid kost vaak geld,” zei ze.
De kansen zijn op veel manieren tegen hun doelen, maar kleine ondernemers zoals Razook, Clarke en Thurgood-Burnett blijven het proberen. Ze zeggen dat de extra inspanning de frustratie waard is. Ze beschreven allemaal klanten die transparantie en duurzaamheid eisten en blij waren om merken te vinden die bereid waren om te proberen aan die vraag te voldoen.
En Thurgood-Burnett heeft ook persoonlijke voldoening uit de zoektocht gehaald.
“Het is zo’n intieme relatie omdat je het in de grond hebt gestopt en ervoor hebt gezorgd,” zei ze over haar lavendeloogst. “Ik ga soms naar buiten en zit daar gewoon bij de planten, en ik vind het geweldig dat de bijen daar zijn, en we doen dit echt geweldige ecosysteem. Dat was niet de reden waarom we ermee begonnen, maar dat is het wel geworden.”
In dit verhaal is een citaat van Homer Swei gecorrigeerd en luidt nu: “om de toeleveringsketen te definiëren…” in plaats van “heb je de toeleveringsketen gevonden…”
Volg Melina Walling op X op @MelinaWallingVolg Joshua A. Bickel op X en Instagram.