CHARLESTON, W.Va. – De nieuwe drugsbaas van West Virginia heeft een heel persoonlijke reden om een einde te willen maken aan de opioïdencrisis in de staat: hij was zelf ooit verslaafd aan voorgeschreven pijnstillers.
Dr. Stephen Loyd, die sinds hij twintig jaar geleden nuchter werd patiënten met middelenmisbruik behandelt, zegt dat het bestrijden van opioïdenverslaving in de staat met het hoogste percentage sterfgevallen door overdoses niet alleen zijn werk is. Het is een integraal onderdeel van zijn genezing.
Aanbevolen video’s
“Ik heb echt het gevoel dat het de grootste drijfveer is geweest van mijn eigen persoonlijke herstel,” zegt Loyd, die vorige maand directeur werd van West Virginia’s Office of Drug Control Policy. “Ik heb het gevoel dat hoe langer ik dit doe, hoe minder ik de man die ik elke ochtend in de spiegel zie, erg vind.”
Loyd is geen onbekende in het praten over zijn verslaving. Hij heeft zijn verhaal verteld aan wetgevers en was een inspiratie voor het personage gespeeld door Michael Keaton in de Hulu-serie, “Dopesick”. Keaton speelt een arts uit een mijnwerkersgemeenschap die verslaafd raakt aan voorgeschreven medicijnen. Loyd was ook een deskundige getuige in een zaak die leidde tot de eerste veroordeling van een pillenfabriekdokter in Tennessee in 2005, en heeft getuigd tegen opioïdenfabrikanten en -distributeurs in rechtszaken waarin hun schuld in de Amerikaanse opioïdencrisis werd uiteengezet, wat resulteerde in enorme schikkingen in het hele land.
West Virginia kreeg bijna 1 miljard dollar aan schikkingsgeld toegekend en een particuliere stichting heeft met de staat samengewerkt om cheques te sturen naar de getroffen gemeenschappen ter ondersteuning van programma’s voor de behandeling, het herstel en de preventie van verslavingen.
Loyd zegt dat hij bereid is om de stichting te adviseren over hoe dat geld verdeeld moet worden. Volgens hem heeft de staat een “morele en ethische verantwoordelijkheid” om het verstandig uit te geven.
De dokter begon pijnstillers te misbruiken toen hij hoofdassistent was in het East Tennessee State University ziekenhuis. Hij kreeg een handvol hydrocodonpillen — opioïde pijnstillers — na een tandheelkundige ingreep. Hij zegt dat hij de pillen in zijn dashboardkastje gooide en ze vergat totdat hij voor een rood stoplicht stond, op weg naar huis na een bijzonder zware dag op het werk.
Hij was angstig en depressief en had moeite met het volhouden van zijn ziekenhuiswerk van ruim 100 uur per week.
“Ik dacht: ‘Mijn patiënten nemen dit soort dingen de hele tijd’,” zegt hij. “En ik brak er eentje doormidden en nam hem. Tegen de tijd dat ik thuiskwam, waren al mijn kwalen genezen. Mijn baan was niet zo erg, mijn thuisleven was beter. En ik maakte me minder zorgen.”
Binnen vier jaar ging hij van het slikken van een halve pil hydrocodon van 5 milligram naar het slikken van 500 milligram oxycodon, een ander opiaat, op één dag.
Hij begrijpt de schaamte die velen voelen over hun verslaving. Om zijn verslaving te voeden, stal hij pillen van familieleden en kocht ze van een voormalige patiënt.
“Zou ik toen van je stelen? Ja,” zegt hij. “Ik zou alles doen wat ik moest doen om het ding te krijgen waarvan ik dacht dat ik zonder zou sterven.”
Maar hij begreep niet dat hij verslaafd was tot de eerste keer dat hij de intense misselijkheid voelde die gepaard gaat met opiaatontwenning. Hij dacht dat hij griep had gekregen.
“En toen de volgende dag, toen ik pillen in handen kreeg en ik de eerste nam, en ik was binnen 10 minuten beter,” zegt hij. “Ik realiseerde me dat ik niet kon stoppen, anders zou ik ziek worden.”
Het was een “behoorlijk verwoestend moment” dat hij naar eigen zeggen nooit zal vergeten.
Een familie-interventie eindigde in juli 2004 met een bezoek aan de detox-afdeling van het Vanderbilt University Medical Center. Na vijf dagen sloot hij zich aan bij een behandelprogramma en sindsdien is hij, naar eigen zeggen, nuchter.
Tijdens zijn herstel stortte Loyd zich op de verslavingsgeneeskunde, met een focus op zwangere heroïnegebruikers die vaak te maken krijgen met veroordeling en stigma. Hij zei dat zijn eigen ervaring hem in staat stelde deze kwetsbare vrouwen in een ander licht te zien.
“Ik kon niet geloven dat iemand zomaar een naald in zijn arm kon blijven steken – wat doen ze? – totdat het mij overkwam”, zegt hij.
Toen hij in de detox-afdeling zat, merkte Loyd voor het eerst verschillen op in de verslavingsbehandeling. Er waren 24 mensen op zijn afdeling en de toen 37-jarige dokter was de enige die werd doorverwezen voor behandeling. De rest werd gewoon vrijgelaten.
“Ik krijg een pas omdat ik MD achter mijn naam heb staan, en dat weet ik al heel lang,” zegt hij. “En dat is niet eerlijk.”
Hij noemt dit ‘de twee zorgsystemen’ voor middelenmisbruik: een robuust en meelevend systeem voor mensen met geld en een ander, minder effectief model ‘in principe voor iedereen anders’.
Hij wil daar verandering in brengen.
Hij zegt dat hij ook de toegang tot voorgeschreven medicijnen zoals methadon en suboxone wil uitbreiden, die mensen met een middelenstoornis kunnen helpen om van opioïden af te komen. Loyd zegt dat hem nooit een van beide medicijnen is aangeboden toen hij 20 jaar geleden aan het detoxen was, “en het maakt me een beetje boos dat ik onnodig heb geleden.”
Een van Loyds prioriteiten zal zijn om uit te vinden hoe we zinvolle resultaten kunnen meten. Volgens hem gebeurt dat in elk medisch vakgebied, behalve in de verslavingszorg.
Een cardioloog kan een patiënt met een hartaandoening vertellen over het behandelplan en de kans inschatten dat hij of zij binnen een jaar of 18 maanden herstelt of pijnvrij is, zegt hij.
“Bij verslaving hebben we dat niet. We kijken anders naar uitkomsten,” zegt Loyd.
Wanneer mensen worden doorverwezen voor behandeling, zijn de statistieken niet hetzelfde. Hoeveel kwamen opdagen? Hoeveel namen deel aan het programma en slaagden? Hoeveel bleven herstellen en boekten vooruitgang in hun leven?
“We weten niet hoe effectief we zijn geweest met het uitgeven van ons geld, omdat ik niet denk dat we echt veel hebben gesproken over het bekijken van zinvolle resultaten”, zegt hij.
Wat zijn eigen meetbare resultaten betreft, zei Loyd dat er een paar zijn geweest, waaronder het begeleiden van zijn dochter naar het altaar en het optreden als getuige van zijn zoon.
Op zijn telefoon staat een map met babyfoto’s en foto’s van mijlpalen in zijn herstel, die hem door voormalige patiënten zijn toegestuurd.
“Dat is wat mij drijft,” zei hij. “De grote paradox is dat je iets kunt behouden door het weg te geven. En ik mag dat doen.”