PARIJS – Jarenlang stond Marine Le Pen aan de poorten van macht – klaar, meedogenloos en stijgend. Ze ontdeed het Franse uiterst rechts van zijn oude symbolen, schuurde zijn ruwste randen af en bouwde op zijn plaats een strakke, gedisciplineerde machine met als enkel doel om het presidentschap van het land te winnen.
In 2022 kwam ze dichterbij dan iemand voor mogelijk hield en won ze meer dan 40% van de stemmen in de afvoer tegen Emmanuel Macron. Het Élysée -paleis leek binnen handbereik.
Aanbevolen video’s
Nu kan haar politieke toekomst in ruïnes liggen. Op maandag veroordeelde een Franse rechtbank Le Pen voor het verduisten van fondsen van de Europese Unie en verbood haar om vijf jaar in functie te houden. De straf heeft misschien meer gedaan dan haar mogelijk alleen van de volgende presidentiële race hebben verwijderd. Het kan sinds de Tweede Wereldoorlog het meest duurzame extreem-rechtse bod voor de macht in West-Europa hebben beëindigd-alleen overtroffen in de uitkomst, door de Italië, de Italiaanse premier, Giorgia Meloni.
Maar de politieke aardbeving le Pen in gang gezet zal nog jaren rommelen.
Een familie -erfenis – OPGEVOERD
Le Pen werd geboren in 1968 in een gezin dat al aan de rand van de Franse politiek is. In 1972 richtte haar vader, Jean-Marie Le Pen, de National Front Party op geworteld in racisme, antisemitisme en een verlangen naar het verloren rijk van Frankrijk.
Ze was pas 8 jaar oud toen een bom het appartement van de familie in Parijs vernietigde in wat algemeen werd gezien als een moordaanslag op haar vader. Niemand raakte ernstig gewond, maar de explosie markeerde haar voor het leven. Ze heeft gezegd dat het haar een blijvend gevoel gaf dat haar familie werd gehaat en dat ze nooit als andere mensen zouden worden behandeld.
Als een jonge vrouw studeerde ze rechten, werd ze advocaat en leerde ze haar weg door vijandige kamers ruzie maken. In de politiek wachtte ze niet op haar beurt. In 2011 wreef ze de controle over de partij van haar vader. In 2015 verdreef ze hem na een van zijn Holocaust-ontkende tirades.
Ze hernoemde de partij de nationale rally. Ze verving lederen-jacketed radicalen door op maat gemaakte blazers en praatpunten. Ze sprak minder over ras, meer over de Franse manier van leven. Ze waarschuwde voor ‘beschavingsbedreigingen’, riep op tot verbod op hoofddoeken en beloofde de Franse gezinnen op de eerste plaats te zetten.
Haar toon veranderde. Haar boodschap deed dat niet.
In een van haar scherpste politieke manoeuvres zocht ze een groep die lang werd veracht door haar vader: de LGBTQ -gemeenschap. Le Pen vulde haar innerlijke cirkel met openlijk homo-assistenten, sloeg publieke protesten over tegen het homohuwelijk en keurde zichzelf op als een beschermer van seksuele minderheden tegen ‘islamistisch gevaar’.
Critici noemden het “pinkwashing” – een cosmetische tolerantie die diepere vijandigheid maskeert. Maar het werkte. Een verrassend aantal homo -kiezers, vooral jongere, begon haar te steunen. Velen zagen kracht, duidelijkheid en de belofte van orde in een wereld die te snel draaide.
Van de rand tot de frontlinie
Ze liep drie keer voor de president: 2012, 2017 en 2022. Elke keer klom ze hoger. In haar laatste campagne was ze zelfverzekerd, kalm en media -savvy. Ze leunde in haar rol als alleenstaande moeder, poseerde met haar katten en herhaalde haar oproepen tot ‘nationale prioriteit’. Ze geschokt niet langer. Ze overtuigd.
Achter haar stond een sterrenbeeld van extreemrechtse leiders die haar aanmoedigen: Hongarije’s Viktor Orbán, Matteo Salvini in Italië, Nederland ‘Geert Wilders. Ze zagen in haar niet alleen een bondgenoot, maar ook een leider. Haar mix van cultureel nationalisme, vloeiendheid op sociale media en berekende terughoudendheid werd een blauwdruk.
“Marine Le Pen plaatst foto’s van haar kat, spreekt over moeder zijn. Maar als het gaat om beleid, is er geen verzachting,” zei Pierre Lefevre, een in Parijs gevestigde consultant. “Het laat extreme posities smakelijker lijken, zelfs voor mensen die anders zouden kunnen worden afgeschrikt.”
Toen ze in 2022 verloor, verdwenen ze niet. Ze hergroepeerde, bleef aanwezig in het parlement en voorbereid op 2027. Polls lieten haar leiden. Macron kan niet meer rennen.
Toen kwam het oordeel van maandag.
De val
De rechtbank oordeelde dat Le Pen miljoenen euro’s in openbare fondsen had overgeheveld terwijl ze in het Europees Parlement dienden en partijpersoneel betaalde met geld bedoeld voor EU -assistenten. Aanklagers beschreven het als opzettelijk en georganiseerd. De rechtbank ging akkoord.
Ze werd veroordeeld tot twee jaar huisarrest, beboette € 100.000 ($ 108.200) en verboden om vijf jaar een openbaar ambt te bekleden. Ze zei dat ze in beroep zou gaan. De arrestatie van het huis wordt tijdens het beroep geschorst, maar het verbod op kantoor wordt onmiddellijk van kracht.
Haar bondgenoten barstten uit in verontwaardiging. Orbán verklaarde: “JE SUIS Marine” – Ik ben Marine. Salvini noemde de uitspraak ‘een oorlogsverklaring door Brussel’. In Parijs noemden haar aanhangers het politieke vervolging. Haar tegenstanders vuisten op straat.
Een veranderd politiek landschap
Zelfs in schande blijft Le Pen een van de meest consequente politieke figuren van haar tijd. Ze nam een naam die ooit haat opriep en transformeerde deze in een serieus voertuig voor nationaal leiderschap. Ze maakte uiterst rechts gekozen. Ze vervaagde de lijn tussen Fringe en Power.
Haar partij, de nationale rally, werd de grootste vorig jaar in het Franse Lower -Huis van het Parlement. Haar uitgekozen opvolger, de 29-jarige Jordan Bardella, leidt het nu. Hij is gepolijst en populair, maar hij mist brede politieke ervaring en naamherkenning.
Of Le Pen na haar verbod terugkeert, vervaagt in stilte of zichzelf opnieuw uitvaart, haar stempel is permanent. Ze dwong reguliere rivalen om zich aan te passen aan haar taal. Ze veranderde angst in stemmen en herdefinieerde wat politiek mogelijk was in een republiek die ooit als immuun voor extremisme werd gezien.
Ze werd nooit president, maar ze veranderde de race en de regels.