PIERSON, Florida. – Linda Beigel Schulman glimlachte toen ze 25 jonge kampeerders uit Fort Lauderdale en Miami een middag zag ronddartelen in een landelijke lente in Florida. De scène bracht herinneringen terug aan haar vermoorde zoon, Scott Beigel, die graag naar zomerkampen ging.
Daarom zamelt Beigel Schulman geld in in zijn naam, zodat zij en kinderen elders naar een slaapkamp kunnen. Het is iets dat zij en haar man, Michael Schulman, jaarlijks doen sinds het bloedbad in 2018 op de Marjory Stoneman Douglas High School in Parkland, waarbij haar zoon, twee andere personeelsleden en 14 studenten omkwamen.
Aanbevolen video’s
Het Scott J. Beigel Memorial Fund stuurde deze zomer 264 kinderen in de leeftijd van 9 tot 16 jaar naar zeven jeugdkampen in Florida, New York, New Jersey en Massachusetts. De meesten van hen waren kansarm of hadden te maken met wapengeweld.
“We willen ze uit hun omgeving halen, ze naar een kamp sturen en ze gewoon kind laten zijn,” zei Beigel Schulman. “Laat ze hun ellende en hun problemen en alles achter zich laten. Laat ze nieuwe vrienden ontmoeten. Laat ze leren hoe ze moeten vertrouwen.”
Scott Beigel werd aardrijkskundeleraar, deels om naar kampen te kunnen blijven gaan en kinderen dezelfde kansen te kunnen bieden als hij. Hij begon op 7-jarige leeftijd als kampeerder, werd in zijn tienerjaren counselor en uiteindelijk beheerder. Hij hield van het gemeenschapsgevoel dat zulke kampen boden en hoe ze jongere generaties hielpen om de geweldige natuur te waarderen.
Hij zou steeds terugkomen, maar werd op 14 februari 2018 op 35-jarige leeftijd dodelijk neergeschoten nadat hij op heldhaftige wijze 31 leerlingen in veiligheid had gebracht in zijn klaslokaal.
“Scott hield van het kamp — dat was Scotts happy place,” zei zijn moeder. “Ik weet nog dat hij zei: ‘Ik weet nog niet precies wat ik wil doen, mam.’ En ik zei: ‘Scott, het staat op de muur geschreven. Als je terug wilt blijven gaan naar het kamp, moet je leraar worden, want dat is het enige beroep waarbij je in de zomer vrij kunt zijn.'”
Het programma startte in 2018 met 54 kinderen en is sindsdien gestaag gegroeid. Dit jaar is er meer dan $ 360.000 opgehaald, allemaal om de inschrijving en het vervoer van de kampeerders te betalen. Eenmaal in het programma kunnen kinderen elke zomer terugkeren als ze goede cijfers halen en uit de problemen blijven. Op 17- en 18-jarige leeftijd betaalt het fonds ervoor dat ze counselor trainees worden.
Beigel Schulman is niet de enige die een dierbare eert die is overleden bij Stoneman Douglas. De meeste families van andere slachtoffers zijn ook stichtingen begonnen die beurzen toekennen, school- of wapenveiligheid promoten of ziektes bestrijden.
Het was bijna 90 graden (32 graden Celsius) en benauwd op een recente ochtend bij een van de Florida Sheriffs Youth Ranches, deze lag in het bos op een uur rijden ten noorden van Orlando. Bestuurders en begeleiders zetten door de hitte heen hun 38 kampeerders naar buiten om te boogschieten, fietsen en als team een hindernisbaan te doorlopen.
Het Beigel-fonds financierde 25 van de kampeerders. De begeleiders zijn een mix van vrijwillige plaatsvervangers en studenten. Het is het enige kamp met een wetshandhavingsthema dat de stichting sponsort.
“We laten ze zien wie er achter het uniform zit in deze sfeer waarin je je thuis voelt en je uit je eigen comfortzone bent,” zei Elisha Hoggard, vicevoorzitter van de ranchesprogramma’s. “Het geeft de kinderen de kans om een echte positieve interactie te hebben met een politieagent.”
Hoggard zei dat de meeste kinderen die naar de kampen van de ranches gaan, door een officier worden aanbevolen als kinderen die een oppepper nodig hebben. Misschien gaan de studenten met de verkeerde mensen om of zijn ze nieuw op school en maken ze geen vrienden. Of misschien gaan hun ouders scheiden of hebben ze een traumatische ervaring gehad.
Al Hibbert, plaatsvervangend burgemeester van Broward County en een van de raadgevers, zei dat het belangrijk is dat stadskinderen, zoals die uit Zuid-Florida, de kans krijgen om in contact te komen met de natuur.
“Ze zien dit soort leven niet en weten niet dat ze kunnen genieten van het leven ver weg van hun gemeenschap”, aldus Hibbert.
De kampeerders moeten hun bedden opmaken, hun huisjes schoonmaken, hun eten delen en elkaar met respect behandelen. Vloeken is niet toegestaan.
Esteban Martinez, 13, gaf toe dat hij vaak verlegen is. Door voor het eerst naar het kamp te gaan, kreeg hij de kans om nieuwe vrienden te maken.
“Hier zijn is leuk, het heeft me echt veranderd. Het is goed dat je met andere mensen omgaat,” zei Esteban.
AJ Kozak, 15, zegt dat hij dankzij het kamp op een manier met de politie in aanraking komt die hij thuis niet meemaakt.
“Het doet me denken dat agenten niet zo slecht zijn. Want in de echte wereld zijn agenten agressief,” zei hij. “Uiteindelijk zijn het gewoon mensen.”
Een hoogtepunt van het kamp in Florida zijn de hoge touwen — terwijl ze stevig vastzitten in een veiligheidsharnas, lopen gewillige kampeerders over een 40 voet (12 meter) lange paal die horizontaal is uitgerekt en die van 15 voet (4,5 meter) tot 25 voet (7,6 meter) boven de grond helt. De moedige volgende klim naar een dunne kabel die nog eens 10 voet (3 meter) omhoog reikt, waarbij ze touwen van bovenaf vastpakken om hun evenwicht te bewaren terwijl ze eroverheen lopen.
“Dit is een grote — ik ben dodelijk bang voor hoogtes,” schreeuwde Isa Marti, 14, terwijl ze naar de paal toe kroop. Ze voelde wat druk nadat haar vriendin, Hazel Stampler, overstak. Een paar jaar geleden trok een aanvaller een pistool op Isa’s familie tijdens een ruzie in een park. Er werd niet geschoten, maar zij en haar broer zochten dekking.
Terwijl Isa langzaam naar voren kroop, wilde ze herhaaldelijk stoppen en naar de grond worden gelaten. Toch stopte ze niet, aangemoedigd door andere kampeerders. Nadat ze een milde obsceniteit had geuit, wat een vermaning van een begeleider opleverde, haalde ze het — en klom naar de kabel erboven, een van de weinigen die dat deden.
“Ik vind dit wel leuk,” schreeuwde ze terwijl ze over het prikkeldraad liep, wat de andere meisjes aanmoedigde.
Nadat ze was neergelaten, straalde Isa toen Hazel haar begroette. Ze vertelden hoe bang ze waren, maar ze duwden door.
De touwoefening “helpt je om je angsten te overwinnen, wat je zal helpen groeien”, aldus Hazel.
De volgende ochtend gingen de kampeerders met de bus naar het nabijgelegen De Leon Springs State Park, waar ze zwemvesten aantrokken voordat ze in het water sprongen. Sommigen socialiseerden met kinderen van andere kampen of kwamen met hun families.
Beigel Schulman keek naar het tafereel van spelende, spetterende kinderen en wenste dat haar zoon het ook kon zien.
“Is dit niet geweldig? Al deze kinderen bij elkaar — het maakt niet uit welke etniciteit, welke religie, wat dit, wat dat. Ze zijn allemaal één. Als ze dit maar mee naar huis konden nemen, zou dat geweldig zijn,” zei ze.