LEUK – Achttien landen ratificeerden het hoogzeeverdrag op maandag en brachten het totaal op 49 – slechts 11 tekort aan de 60 die nodig zijn om de oceaanovereenkomst in werking te krijgen. De toename van de steun, die zich voordoet tijdens de VN Ocean Conference in Nice, Frankrijk, voegt vaart toe aan wat een historische verschuiving zou kunnen worden in hoe de wereld de open oceaan regeert.
Dit is wat het verdrag is, waarom het ertoe doet en wat er daarna gebeurt.
Aanbevolen video’s
Wat is het hoogzee verdrag
Formeel bekend als de overeenkomst over biodiversiteit buiten het nationale jurisdictie, is het hoogzee -verdrag de eerste juridisch bindende overeenkomst gericht op het beschermen van mariene biodiversiteit in internationale wateren. Deze wateren, die buiten het jurisdictie van een enkel land liggen, vormen bijna tweederde van de oceaan en bijna de helft van het oppervlak van de planeet.
Tot nu toe is er geen uitgebreid juridisch kader geweest om op zee beschermde gebieden te creëren of op volle zee behoud te handhaven.
Waarom is het nodig
Ondanks hun afgelegenheid staan de volle zee onder groeiende druk van overbevissing, klimaatverandering en de dreiging van diepzee mijnbouw. Voorstanders van het milieu waarschuwen dat zonder goede bescherming, mariene ecosystemen in internationale wateren onomkeerbare schade krijgen.
“Tot nu toe was het het Wilde Westen op volle zee”, zei Megan Randles, wereldwijde politieke voorsprong voor oceanen in Greenpeace. “Nu hebben we de kans om de bescherming op de juiste manier te plaatsen.”
Het verdrag is ook essentieel om het wereldwijde doelwit van “30×30” te bereiken – een internationale belofte om 30% van het land en de zee van de planeet te beschermen tegen 2030.
Hoe het verdrag werkt
Het verdrag creëert een juridisch proces voor landen om op zee beschermde gebieden op te zetten in de volle zee, inclusief regels voor destructieve activiteiten zoals diepzee mijnbouw en geo-engineering. Het vormt ook een raamwerk voor technologiediensel, financieringsmechanismen en wetenschappelijke samenwerking tussen landen.
Cruciaal is dat beslissingen onder het verdrag multilateraal worden genomen door middel van conferenties van partijen (politie) in plaats van door individuele landen die alleen handelen.
Wat gebeurt er als het 60 ratificaties bereikt
Zodra 60 landen het verdrag ratificeren, begint een aftelling van 120 dagen voordat het officieel van kracht wordt. Dat zou de mogelijkheid ontgrendelen om beschermde gebieden in de volle zee aan te duiden en toezichtmechanismen in gang te zetten.
Vanaf maandagavond hadden 49 landen en de EU geratificeerd, wat betekent dat er 11 meer nodig zijn om dat aftellen te activeren.
Wat komt na ratificatie
De eerste conferentie van de partijen (COP1) moet plaatsvinden binnen een jaar na de inwerkingtreding van het verdrag. Die vergadering zal de basis voor implementatie leggen, inclusief beslissingen over governance, financiering en het creëren van belangrijke instanties om voorstellen voor het bescherming van mariene bescherming te evalueren.
Milieugroepen dringen aan om de vereiste 60 ratificaties te overtreffen en dit snel te doen – hoe meer landen die ratificeren, hoe sterker en representatiever de uitvoering van het verdrag zal zijn. Er is ook een deadline: alleen landen die ratificeren door COP1 zullen in aanmerking komen om te stemmen over kritische beslissingen die bepalen hoe het verdrag zal werken.
“Om 60 ratificaties te bereiken zou een absoluut enorme prestatie zijn, maar voor het verdrag om zo effectief mogelijk te zijn, hebben we landen van over de hele wereld nodig om de implementatie aan te gaan,” zei Rebecca Hubbard, directeur van de High Seas Alliance. “Dus de volgende stap zal zijn om van 60 naar globaal te gaan.”
De toename van de steun op maandag heeft de hoop opgeroepen dat 2025 een keerpunt zou kunnen markeren voor bescherming op volle zee.
“We staan op het punt om op grote zeeën geschiedenis te maken,” zei Hubbard.
Volg Annika Hammerschlag op Instagram @Ahammergram