VENETIË – Kathryn Bigelow is buitengewoon kalm als ze praat over nucleaire vernietiging.
Dat wil niet zeggen dat ze nonchalant is over het onderwerp – veel het tegenovergestelde. De Oscar-winnende filmmaker bespreekt het met ernstige, nuchtere ernst. Maar ze hoeft ook de dreiging in Hyperbole niet aan te kleden, hetzij in gesprek of in haar nieuwe film ‘A House of Dynamite’. De realiteit van hoe het allemaal zou afspelen, is genoeg chillend.
Aanbevolen video’s
Achttien minuten is tenslotte niet veel tijd om het lot van de beschaving te bepalen. Maar dat is over alle Amerikaanse leiders zouden hebben in het licht van een dreigende nucleaire staking die ergens in de Stille Oceaan is gelanceerd. De film, in theaters vrijdag en streaming op Netflix op 24 oktober, gaat in het Witte Huis Situation Room en US Strategic Command om het publiek precies te laten zien wat er op die kostbare momenten zou kunnen gebeuren.
De nucleaire paradox
De kruising van het militaire en geopolitiek is bekend terrein voor Bigelow, of het nu gaat om de tien jaar lange jacht op Osama bin Laden in “Zero Dark Thirty”, of de spanningen van diffuserende explosieven in Irak in “The Hurt Locker”. Nucleaire wapens zijn ook in haar films geweest: “K-19: The Widowmaker” ging over de eerste ballistische raketonderzeeër van de Sovjet-Unie. Haar meest veelgeprezen werken lijken altijd te beginnen met een rigoureuze diepe duik in een scenario in de echte wereld.
Een kind van de Koude Oorlog, Bigelow, 73, herinnert zich dat hij de eend en dekboren deed. Nucleaire uitroeiing is gewoon een feit van het leven geweest zolang ze zich kan herinneren. Hoewel de dreiging niet is verminderd – negen landen zeggen momenteel ofwel dat ze kernwapens hebben of worden verondersteld ze te bezitten – gelooft Bigelow dat het publieke belang is. Het woord is nog steeds de krantenkoppen bijna dagelijks, maar het gesprek is beslist elders.
Het alarm klinken
Om de waanzinnige paradox van het leven in dit ‘House of Dynamite’ op te nemen, werkte ze samen met Noah Oppenheim, een carrièrejournalist en scenarioschrijver die NBC -nieuws voorzat van 2017 tot 2023 en die haar kernobsessie deelde. Hij sprak met vele huidige en voormalige militaire ambtenaren in verschillende administraties om een verhaal te bouwen over dat venster van 18 minuten vanuit drie verschillende perspectieven. Het zou beginnen bij raketverdediging en zich een weg naar de voedselketen opwerken naar de beslisser: de Amerikaanse president.
“Er zijn zoveel lagen mensen die betrokken zouden zijn bij een crisis als deze en een beslissing als deze. En een van de ironieën is dat de mensen die de meeste tijd doorbrengen met oefenen, die de meest expertise hebben, eigenlijk het laagst op de ladder zijn,” zei Oppenheim. “De president van de Verenigde Staten is de enige persoon die de bevoegdheid heeft om een beslissing te nemen over wat te doen. Maar het is waarschijnlijk dat wie die president is, en dit is waar sinds de dageraad van het nucleaire tijdperk, heeft hier niet veel tijd over besteed.”
Op de vraag hoeveel tijd de president of de minister van Defensie hiervoor traint, vertelde een voormalige functionaris hen: “Minder dan een uur.”
Een complex spel van 3D -schaken
Alles bij elkaar zetten was, lachte Bigelow, zoals een spelletje 3D -schaken spelen. De schema’s van acteurs staken snel dromen over het allemaal tegelijkertijd schieten. In plaats daarvan zou het een complexe choreografie van telefoongesprekken, zoomschermen en verschillende sets inhouden om de vele betrokken mensen samen te voegen, inclusief in de Situation Room, het Pentagon, US Strategic Command, FEMA en in Fort Greely, waar ze de ‘grondgebaseerde onderscheppers’ zouden lanceren.
Er waren drie- en viersterren generaals op de set als technische adviseurs die klaar waren om vragen groot en klein te beantwoorden over alles, van de commandostructuur tot eenvoudig hoe een officier het ‘nucleaire voetbal’ zou kunnen behandelen.
“Ik was in een kamer van echte soldaten,” zei Rebecca Ferguson, die een Situation Room Watch Floor Senior Duty Officer speelt. “Het spreekt tot wie ze is als regisseur, het voedt het realisme van dit moment in deze kamer.”
Even noodzakelijk was het idee dat achter de pakken, de training en de veiligheidsmachtigingen mensen met levens waren. Het karakter van Ferguson was de hele nacht op met haar zieke kind. De Noord -Korea -expert (Greta Lee) heeft een vrije dag. De nationale veiligheidsadviseur krijgt een colonoscopie en zijn plaatsvervanger (Gabriel Basso) werkt in zijn plaats (en loopt te laat voor zijn werk).
“Het is zo belangrijk om een situatie zo abstract en angstaanjagend te humaniseren,” zei Bigelow.
De minister van Defensie, gespeeld door Jared Harris, rouwt zijn vrouw en te afleidend om te denken aan zijn vervreemde dochter om veel te helpen.
“Het raam openen, wanneer je kunt, op die momenten van menselijke kwetsbaarheid is wat fascinerend is aan het spelen van dergelijke verhalen,” zei Harris.
Nee, Idris Elba speelt geen Barack Obama
Verschillende beoordelingen hebben al de veronderstelling gemaakt dat het casten van Idris Elba als de Amerikaanse president een knipoog is naar Barack Obama. Maar dat was niet de bedoeling van de filmmakers. Bigelow en Oppenheim maakten zelfs een punt om de film zo niet-partij mogelijk te maken. Ze waren niet geïnteresseerd in een gesprek over welke partij de leiding had, zelfs met hun acteurs.
“De president is vele, vele malen afgebeeld in films,” zei Elba. “Wat Kathryn wilde voor dit segment van de film was dat het karakter van de president van de Verenigde Staten menselijk is. Om herkenbaar te zijn.”
Een van de grootste vragen is wie de raket heeft gelanceerd. Sommigen beweren dat het Noord -Korea is. Anderen denken dat het Rusland is. Men zegt dat het net een geknechte onderzeeërkapitein had kunnen zijn. De agressor bleef opzettelijk dubbelzinnig achter.
“Je kunt niet aan de kant van iemand zijn omdat er geen kanten zijn,” zei Ferguson. “Er is een systeem, en de vraag is: is het defect? Is het goed? Dat de president een knop kan drukken en de wereld kan vernietigen. Wij ondersteunen dat? Weten we dit?”
Wij zijn onze eigen schurk
Net als haar andere geopolitisch thema -films, ligt “A House of Dynamite” de lijn tussen entertainment en journalistiek, het overbrengen van belangrijke informatie op een spannende filmische manier en mensen in staat stellen het gevaar en de inzet visceraal te voelen.
“Ze plaatst mensen in de schoenen van een bomtechnologie of een CIA -analist of de Stratcom- of raketverdedigingsmensen en laat je op een onderbuikniveau echt begrijpen waar dit over gaat en waar deze mensen voor staan en wat we gezamenlijk nodig hebben,” zei Oppenheim.
Filmmakers kunnen tegenwoordig vaak terughoudend zijn over wat ze willen dat het publiek uit hun films neemt. Velen zullen praten over het willen inspireren van “gesprek” en “debat”, maar niet zo ver gaan om hun eigen posities aan te kondigen. Maar Bigelow is verfrissend direct over haar hoop op ‘een huis van dynamiet’.
“Niet-proliferatie zou het nummer 1 onderwerp moeten zijn dat we nu aanpakken,” zei Bigelow. “We hebben deze uitgevonden … Wij zijn onze eigen schurk.”