LOS ANGELES – Als het leven van Kris Kristofferson fictie zou zijn, zou het een beetje onwaarschijnlijk aanvoelen.
Hij was een in Texas geboren Golden Gloves-bokser en stervoetballer, een Rhodes Scholar en een helikoptervliegende kapitein van het Amerikaanse leger die wegliep van een optreden op de faculteit in West Point om kortstondig conciërge te worden op weg om een van de grootste Amerikaanse zangers te worden. -songwriters van de 20e eeuw.
Aanbevolen video’s
En, alsof het alleen maar voor de lol was, werd hij gaandeweg een duivels knappe grote filmster die zowel een ruige bandiet als een romantische hoofdrolspeler kon spelen.
Kristofferson, vader van acht kinderen die de laatste vier decennia van zijn leven getrouwd was met derde vrouw Lisa Meyers, stierf zaterdag in zijn huis op Maui, Hawaii, op 88-jarige leeftijd, omringd door familie.
Hij had een masterdiploma in Engels behaald in Oxford en kon de poëzie van William Blake uit zijn hoofd citeren. Een van zijn beste nummers, ‘The Pilgrim’, speelde waarschijnlijk op ‘The Pilgrim’s Progress’ van een nog oudere Engelse schrijver, John Bunyan. Het titelpersonage van Kristofferson zou een beschrijving van hemzelf kunnen zijn:
‘Hij is een wandelende tegenstrijdigheid, deels waarheid en deels fictie, die op zijn eenzame weg terug naar huis elke verkeerde richting inslaat.’
Hoewel het “eenzame” deel zeker niet van toepassing was. Het ontbrak Kristofferson nooit aan vrienden, waaronder helden die mentoren en goede metgezellen werden, zoals Johnny Cash en Willie Nelson.
Terwijl hij wegliep van het leger, veegde hij de vloeren en leegde hij asbakken bij Columbia Records in Nashville om toegang te krijgen tot sterren, waaronder Cash.
“Hij nam me min of meer onder zijn hoede voordat hij een van mijn nummers opnam”, zei Kristofferson. “Hij maakte mijn eerste plaat, die plaat van het jaar was. Hij zette me voor de eerste keer op het podium.”
Kristofferson was op zichzelf al een belangrijke artiest en hitmaker, maar had nooit de gouden stem die sommige van zijn vrienden hadden.
Nelson gebruikte een heel album met nummers van Kristofferson om zijn vocale meesterschap te tonen, en een paar – waaronder “Loving Her Was Easier (Than Anything I’ll Ever Do Again)” – werden levenslange live-nietjes.
“Er bestaat geen betere songwriter dan Kris Kristofferson”, zei Nelson tijdens een eerbetoon aan de prijsuitreiking in 2009. “Alles wat hij schrijft is een standaard.”
Kristofferson bevond zich comfortabeler dan wie dan ook in de werelden van klassieke countrymuziek en Baby Boomer-hippiecultuur. Janis Joplin was een andere goede vriendin, en haar huilende vertolking van Kristoffersons ‘Me and Bobby McGee’ zou kort na haar dood in 1970 een hit worden. Het was waarschijnlijk de bekendste versie van elk Kristofferson-nummer, en hij zou haar arrangement ervan gebruiken. toen hij het nummer live speelde.
Kristofferson omarmde ook geestverwanten van jongere generaties, zoals Sinead O’Connor.
O’Connor was een criticus van de rooms-katholieke kerk lang voordat beschuldigingen van seksueel misbruik breed uitgemeten werden. O’Connor werd in 1992 luid uitgejouwd tijdens een eerbetoon in Madison Square Garden aan Bob Dylan, twee weken nadat hij een foto van paus Johannes Paulus II had verscheurd terwijl hij op de televisie verscheen. “Zaterdagavond Live.”
Kristofferson kwam naar buiten en liep haar uit solidariteit en troost van het podium. Jaren later nam hij ‘Sister Sinead’ op, waarin hij schreef: ‘En misschien is ze gek en misschien ook niet. Maar dat gold ook voor Picasso en de heiligen ook.’
Zijn linkse politiek was misschien wel de grootste van zijn ‘tegenstrijdigheden’, afkomstig van een countryzangende legerveteraan uit Brownsville, Texas. Hij was een fervent voorstander van de Palestijnen en uitte vanaf het podium felle kritiek op vele militaire acties in Midden-Amerika en het Midden-Oosten, soms tot ergernis van het publiek. Hij botste soms met agressievere sterren als Toby Keith, hoewel hij veel conservatieve countrysterren als vrienden en supporters beschouwde.
“Ik zei: ‘Wel, wat maakte je boos – het feit dat ik het zei of het feit dat we het doen?'” zei Kristofferson. “Voor mij werden ze boos op mij omdat ik het hen vertelde wat er aan de hand was.”
Voor hem bestond er geen tegenstrijdigheid; zijn politieke denken was een afrekening voor zijn militaire verleden.
Niemand was echter van streek door de blauwogige blik van de man op het scherm. De legendarische westernregisseur Sam Peckinpah zag hem als een perfecte jonge outlaw om naast James Coburn te plaatsen in ‘Pat Garrett and Billy the Kid’ uit 1973.
Maar hij zou vooral bekend zijn door het spelen van de knappe liefdesbelangstelling in films waarin sterke vrouwen centraal stonden: Ellen Burstyn in ‘Alice Doesn’t Live Here Anymore’ uit 1974, geregisseerd door Martin Scorsese, en Barbra Streisand in de versie uit 1976 van ‘A Star’. Is Born”, een rol die Bradley Cooper herhaalde in de remake van 2018.
Streisand zei op Instagram dat ze ‘A Star is Born’ aan het ontwikkelen was toen ze Kristofferson op het podium van de Troubadour in Los Angeles zag.
“Ik wist dat hij iets speciaals was”, schreef ze.
Scorsese zei maandag dat Kristofferson “een verdomd goede acteur was, een opmerkelijke aanwezigheid op het scherm. Tijd doorbrengen met Kris toen we ‘Alice Doesn’t Live Here Anymore’ maakten, was een van de hoogtepunten van mijn leven.”
De regisseur zei in een verklaring dat hij naar ‘Me and Bobby McGee’ luisterde, ‘Net als de halve wereld.’
Kristofferson werd in 2004 lid van de Country Music Hall of Fame, maar hij was buiten zijn eigen tevredenheid al heilig verklaard toen hij halverwege de jaren tachtig lid werd van de supergroep The Highwaymen, naast Cash, Waylon Jennings en Nelson. enige lid dat nu in leven is. Voor Kristofferson betekende het dat de mannen die hij het meest bewonderde hem als een gelijke beschouwden.
De dochter van Nelson en Cash, Rosanne, behoorde tot de vele artiesten die in 2016 deelnamen aan een eerbetoonconcert aan Kristofferson en hem op het podium vergezelden voor een groepsvertolking van zijn nummer ‘Why Me’.
Kristofferson dacht er lang over na dat hij graag herinnerd zou willen worden.
Een andere vriend, Leonard Cohen, schreef in liner notes bij zijn verzameling met de grootste hits dat Kristofferson hem ooit vertelde dat hij de openingsregels van Cohens ‘Bird on a Wire’ op zijn grafsteen wilde hebben: ‘Like a bird on a wire, Like a middernachtkoor, ik heb op mijn manier geprobeerd vrij te zijn.
Het is toepasselijk genoeg, maar een andere Kristofferson-regel uit “The Pilgrim” kan net zo goed dienen:
‘Het naar boven gaan was het naar beneden waard.’