CHURCHILL, MB – Verandering heeft dit afgelegen stadje, waar toendra en bos elkaar ontmoeten aan de oever van de Hudsonbaai, gebroken, opnieuw vormgegeven en blijft het hervormen.
De economische basis stortte in toen het leger de stad verliet. Spoorwegen en vrachtschepen — de levensader van de bevoorrading van een stad die niet via wegen met de rest van de wereld verbonden was — vielen uit. Het weer wordt warmer, de kenmerkende dieren nemen af en zelfs de grond verschuift.
Aanbevolen video’s
Churchill heeft zich door dit alles heen aangepast. De stad richtte zich op toerisme en lokte mensen die graag de vele ijsberen wilden zien. Leiders bedachten manieren om de haven en het spoor nieuw leven in te blazen. Nu klimaatverandering een rol speelt, zijn ze flexibelere gebouwen gaan ontwerpen en proberen ze meer gevarieerde bezoekers te trekken als, zoals wetenschappers vrezen, het krimpende zee-ijs de berenpopulatie doet instorten.
Inwoners, overheidsfunctionarissen en experts zeggen dat de stad een voorbeeld is voor het omgaan met ingrijpende veranderingen. Zij wijten dit aan de mentaliteit van het platteland, die zich richt op oplossen in plaats van zeuren.
Churchill ligt ongeveer 1.700 kilometer (1.055 mijl) ten noorden van Winnipeg. De stad had duizenden inwoners voordat de militaire basis en een raketlanceerbasis tientallen jaren geleden werden gesloten. Die locaties raakten in verval en wat ooit een drukke haven was, werd gesloten. Het treinverkeer stopte meer dan een jaar omdat het weer slecht onderhouden sporen vernielde.
Naarmate de stad kleiner werd, kwamen er steeds vaker beren naar de stad. Ze werden niet langer afgeschrikt door het lawaai van de basis en raketlanceringen. Bovendien raakten ze wanhopig omdat klimaatverandering het ijs in de Hudsonbaai, dat ze als jachtbasis nodig hebben, deed krimpen.
Een lokale monteur bouwde een dik, opgevoerd recreatievoertuig om beren veilig te kunnen zien. Foto’s en documentaires trokken toeristen, die gemiddeld $ 5.000 per bezoek uitgeven en in totaal miljoenen dollars. Churchill noemt zichzelf nu de ijsbeerhoofdstad van de wereld en hoewel er geen verkeerslichten zijn, zijn er wel chique restaurants en veel kleine hotels.
Als dat gebeurt, hoopt Churchill er klaar voor te zijn.
De stad promoot toerisme voor belugawalvissen, hoewel ook zij schade kunnen ondervinden doordat het hele ecosysteem van de Hudsonbaai, inclusief het voedsel dat de beluga’s eten, verschuift naar een ecosysteem dat normaal gesproken verder naar het zuiden te zien is. Het benadrukt ook de vooruitzichten van bezoekers om het noorderlicht te zien, vogels te spotten die ze thuis niet kunnen zien en zelfs een hondensleetocht te proberen.
“Op den duur verlies je het berenseizoen. En dat weten we. Hoe dan ook, het is gewoon een kwestie van dat we ons aan die verandering moeten aanpassen,” zei Mike Spence, burgemeester sinds 1995. “Je kunt er niet over blijven piekeren. Dat gaat je geen punten opleveren.”
Spence groeide op met de militaire installatie “en dan ineens sluit het en dan ineens krijg je de toeristen, de overvloed aan wilde dieren en het poollicht. Daar profiteer je van. Je past dingen aan en je verbetert het leven.”
De gesloten haven en de beschadigde spoorrails? De stad nam ze over en kreeg ze allebei weer aan de praat. De grond zakt omdat het weer regenachtiger wordt en de permafrost ontdooit? Nieuwe gebouwen zoals die van Polar Bears International, een non-profitorganisatie voor natuurbehoud met hoofdkantoor in de stad, hebben metalen krikken die kunnen worden aangepast als een hoek in vijf jaar tijd bijna een halve voet zakt.
Volgens Lauren Sorkin, directeur van het Resilient Cities Network, zou elke stad een plan moeten hebben om zich aan te passen aan de gevolgen van klimaatverandering voor de economie en het toerisme.
“Churchill is een uitstekend voorbeeld van een stad die vooruitdenkt om gemeenschappen te beschermen en onze natuurlijke omgeving en biodiversiteit te behouden”, zei ze.
Spence, die Cree is, groeide op zonder elektriciteit of stromend water in “de flats” aan de rand van de stad, die werd gerund door een blanke minderheid. Churchill is voor ongeveer tweederde inheems met Cree, Metis, Inuit en Dene. Spence herinnert zich dat zijn vader zei dat als hij maar beter Engels sprak, hij de ambtenaren kon vertellen hoe ze de stad moesten verbeteren.
“Ik denk dat ik dat voor hem doe,” zei Spence. “Je zegt niet zomaar ‘Ik heb een probleem.’ Je gaat erheen met de oplossing.”
Je kunt niet naar Churchill rijden. Eten, mensen, vracht, alles komt er per trein, boot of vliegtuig. De trein is het goedkoopst en de meeste inwoners reizen met de nachttrein naar Thompson en rijden dan zuidwaarts.
Tot een paar jaar geleden werden de spoorrails, die aan een privébedrijf waren verhuurd, niet goed onderhouden en de natte, stormachtige lente van 2017 zorgde voor 22 weggespoelde sporen tussen Churchill en punten in het zuiden, aldus Spence. Het bedrijf kon het zich niet veroorloven om ze te repareren.
Volgens Angie Pendergrass, klimaatwetenschapper aan de Cornell University, zorgen grote stormen in Churchill ervoor dat er maar liefst 30% meer regen valt dan 80 jaar geleden, vanwege de door de mens veroorzaakte klimaatverandering.
“De service lag 18 maanden stil”, zei Spence. “Het was gewoon verwoestend.”
Ondertussen kwamen er niet genoeg goederen binnen in de verouderde haven. Spence zei dat de scheepvaarthub en spoorlijnen als een geïntegreerd systeem moesten functioneren en niet door een afwezige Amerikaanse eigenaar gerund moesten worden, dus onderhandelde de stad met de federale en provinciale overheden voor lokale controle en federale financiële hulp.
In 2018 nam Arctic Gateway Group, een samenwerkingsverband van 41 First Nations en noordelijke gemeenschappen, het eigendom over van de haven en de spoorlijn. De spoordienst keerde dat jaar terug op Halloween. Ambtenaren uit Manitoba zeiden dat in de afgelopen twee jaar 610 kilometer aan spoor is geüpgraded en 10 bruggen zijn gerepareerd. De scheepvaart in de haven is sinds 2021 meer dan verdrievoudigd, inclusief de terugkeer van het eerste cruiseschip in tien jaar, zeiden ze.
Eerder dit jaar kondigden ambtenaren aan dat er nog eens 60 miljoen dollar aan haven- en spoorwegfinanciering zou worden vrijgemaakt.
Lokaal eigenaarschap is de sleutel in Churchill, zei voormalig voorzitter van de Kamer van Koophandel Dave Daley, die de stad in de jaren 80 verliet maar na vijf jaar terugkeerde omdat hij en zijn vrouw het misten. Grote hotelketens kwamen een keer langs en zeiden dat ze de infrastructuur van de stad konden opknappen en iets groots konden bouwen.
“We stonden allemaal op en zeiden ‘nee’,” zei Daley. “We zijn een hechte groep. We hebben onze verschillende meningen en alles, maar we weten hoe we willen dat Churchill is.”
Terwijl Churchill evolueert, komt het vergeten verleden soms naar boven als toeristen vragen stellen over de bewoners en hun geschiedenis, zegt Georgina Berg, die al jarenlang in de flats woont en net als Spence als kind woonde. Dat verleden omvat “niet zo vrolijke verhalen” over gedwongen verhuizingen, vermiste vrouwen, armoede, jagen op eigen middelen, genegeerd worden, sterfgevallen en mishandeling, zegt Berg, die Cree is.
Daley, een hondenslee-racer en voorzitter van Indigenous Tourism Manitoba, vertelt hoe het Métis-volk werd genegeerd, mishandeld en gestraft. Hij eindigt de geschiedenisles echter met een abrupte wending.
“We kunnen niet veranderen wat er vijf minuten geleden is gebeurd, maar we kunnen wel veranderen wat er over vijf minuten is gebeurd,” zei Daley. “Dus dat is wat ik mijn kinderen leer. Je weet dat het fijn is om de geschiedenis te kennen en alle wreedheden en alles wat er is gebeurd, maar als we daar beter van willen worden, moeten we vooruitkijken en kijken naar wat we over vijf minuten kunnen doen om dat te veranderen.”
Ondertussen merken Daley en Spence de veranderingen in het weer op — niet alleen warmer, maar ze krijgen hier ook onweer, iets wat ooit ondenkbaar was. De Noordpool warmt vier keer sneller op dan de rest van de wereld. Hoewel Churchill er niet zo slecht aan toe is omdat het ten zuiden van de poolcirkel ligt, “is het iets dat we serieus nemen,” zei Spence.
“Het is een kwestie van het vinden van de juiste mix in hoe je je aanpast aan klimaatverandering,” zei Spence. “En ermee werken.”
Volg Seth Borenstein op X op @borenbears