Vragen en antwoorden: Lily Collins is ‘Emily in Paris’, Rome en Barcelona

Jan De Vries

ROME – Eerst Parijs, nu Rome en daarna Barcelona — Lily Collins gaat nog twee Europese steden verkennen.

Als ster en producent van ‘Emily in Paris’ speelde ze de rol van de ongelukkige marketingmanager in de liefde, die de afgelopen drie seizoenen van de Netflix-serie harten brak (waaronder haar eigen hart) in Frankrijk.

Aanbevolen video’s



Dat verandert in deel twee van het vierde seizoen, wanneer Emily op haar gebruikelijke dramatische manier naar Italië gaat. De cast, met onder andere Philippine Leroy-Beaulieu, Lucas Bravo, Ashley Park en Camille Razat, waren deze week allemaal in Rome om de nieuwe afleveringen te laten zien die donderdag uitkomen. Wegkomen uit Parijs is iets dat in toekomstige seizoenen vaker zal gebeuren, aangezien schrijver en maker Darren Star zegt dat hij deze show graag meeneemt op tournee.

Hoewel hij een titelwijziging uitsluit.

“Nee, het is ‘Emily in Paris’,” zegt Star. “Maar Emily kan ervaringen opdoen in andere steden en ik denk dat Rome nu ook deel uitmaakt van de show. Echt waar.”

Barcelona komt in oktober in beeld als Collins haar West End-debuut maakt tegenover Álvaro Morte van “Money Heist” in een toneelthriller vernoemd naar de Spaanse stad.

Gelukkig heeft het filmen van “Emily in Paris” op openbare plaatsen de acteur de boost gegeven om een ​​hoofdrolspeelster op het toneel te worden.

“Het gaf me wat meer zelfvertrouwen, een begrip van optreden voor een groot publiek dit jaar,” zegt Collins. “Het was gewoon ironisch genoeg het jaar dat ik daarna meteen theater zou gaan doen.”

COLLINS: Ja. Ik bedoel, ik hou van haar. Er is geen mogelijkheid om haar te evenaren, maar ze is iemand die ik bewonder als kind.

COLLINS: Nee, ik denk dat dat (de) twee waren. “Roman Holiday” — er is de hele tijd een essentie van haar. Want als je hier bent — hoe kun je dat niet doen, weet je?

COLLINS: Verbluffend.

COLLINS: We zijn er zo vaak geweest, wat grappig was omdat toeristen dan natuurlijk opmerken dat er een enorme machine is en dan een auto met een Vespa eraan vast. En dan gaan we op een echte Vespa. Maar dan is er ook nog het transportvoertuig. Dus wat filmen ze? En toen ze eenmaal doorhadden dat het onze show was, was het leuk.

Het was ook surrealistisch omdat je rond het Colosseum loopt en alles in Rome is prachtig en oud. En ik kneep mezelf, maar het was geweldig om een ​​andere stad te kunnen verkennen. Ik was al in Parijs geweest voor de show, dus het spelen van (Emily) die er fris aan begon, was een personage. Terwijl ik deze keer in Rome was geweest, maar nooit helemaal had verkend of er lange tijd was geweest. Dus het was een heel nieuw avontuur, maar ook echt voor mij. En het was meer een vakantiemodus voor Emily, wat ik blij voor haar was. Ik dacht: “Ga jij maar, meisje. Je krijgt een kleine vakantie.”

COLLINS: Dat hoop ik zeker. We wachten gewoon, weet je, (kruist haar vingers). Maar het zou echt leuk zijn om meer van Italië te ontdekken. Ik denk dat er hier zoveel is. Maar ik weet het niet.

COLLINS: Ik ben erg opgewonden. Maar natuurlijk ben ik ook nerveus. En het is een compleet nieuwe wereld voor mij. Ik deed theater als kind, maar dit is iets waar ik mijn hele leven van droom. En de West End is de West End. Maar het voelt echt surrealistisch en ik hou van mijn team waarmee we werken. Ik denk dat het een prachtig, prachtig script is. En het theater is uniek in zijn soort, ik hou van de Duke of York (Theater) en onze regisseur (Lynette Linton). Het is een geweldige, geweldige groep.

COLLINS: Ja precies (lacht). Al die verschillende steden in Europa.

COLLINS: Het draait ook allemaal om timing, want … theater maken is iets wat ik altijd al heb willen doen. Maar het is een tijdsinvestering, en als je zoiets als “Emily in Paris” doet, is dat ook de grootste tijdsinvestering. Het is ervoor zorgen dat het op het juiste moment past. Maar het gaat ook niet alleen om dat. Het gaat om het project. Toen ik “Barcelona” las, dacht ik: “Dit is het.” En: “Hoe krijg ik dit voor elkaar? Hoeveel tijd hebben we? Hoe krijgen we het voor elkaar met het theater?” Weet je? Het was een beetje een Tetris-achtig iets, maar voor mij is het een ander medium, een andere vaardigheid, een andere ervaring.

Dit seizoen, omdat “Emily in Paris” bekender is, wordt het een beetje live theater als je op straat bent, omdat je niet kunt controleren dat mensen de hele tijd kijken. En dus zijn er soms scènes, als je in de buurt bent van (Emily’s) appartementengebouw of als je in Rome bent of in de bergen aan het skiën bent, waar honderden mensen gewoon komen kijken. En dus is het een beetje zoals theater. Je treedt op voor een publiek dat vreemd genoeg de verhaallijn niet kent, dus het is een beetje hetzelfde en een beetje anders. Het is zoiets van: “Maar je zult dit pas over een paar maanden zien, dus verklap het alsjeblieft niet!” Terwijl het bij theater in het moment gebeurt.