NEW YORK – Waarschijnlijk hebben de meeste mensen iconische beelden gezien van het optreden van de Beatles in ‘The Ed Sullivan Show’. Maar hoevelen hebben Paul McCartney tijdens diezelfde Amerikaanse reis de meeuwen zien voeren vanaf het balkon van zijn hotel?
Dat moment – evenals George Harrison en John Lennon die aan het rondhangen zijn door hun jasjes uit te wisselen – maken deel uit van de Disney+ documentaire ‘Beatles ’64’, een intieme blik op de eerste reis van de Engelse band naar Amerika, waarbij gebruik wordt gemaakt van zeldzame en onlangs gerestaureerde beelden. Het streamt vrijdag.
Aanbevolen video’s
“Het is zo leuk om de vlieg aan de muur te zijn op die heel intieme momenten”, zegt Margaret Bodde, die samen met Martin Scorsese produceerde. “Het is gewoon een ongelooflijk geschenk van tijd en technologie om het nu te kunnen zien, terwijl de decennia aan tijd zijn weggenomen, zodat je echt het gevoel hebt dat je erbij bent.”
“Beatles ’64” baseert zich op beelden van de 14-daagse reis, gefilmd door documentairemakers Albert en David Maysles, die 11 uur van de Fab Four achterlieten, rondslenterend in het Plaza hotel in New York of op reis. Het werd gerestaureerd door Park Road Post in Nieuw-Zeeland.
“Het is prachtig, ook al is het zwart-wit en geen breedbeeld”, zegt regisseur David Tedeschi. “Het is alsof het gisteren is opgenomen en het legt de jeugd van de vier Beatles en de fans vast.”
De beelden worden aangevuld met interviews met de twee overlevende leden van de band en mensen wier leven werd beïnvloed, waaronder enkele vrouwen die als tieners buiten hun hotel stonden in de hoop een glimp van de Beatles op te vangen.
“Het was als een waanzinnige liefde”, herinnert fan Vickie Brenna-Costa zich in de documentaire. “Ik kan het nu niet echt begrijpen. Maar toen was het natuurlijk.”
De film toont de vier hartenbrekers die flirten en dansen in de Peppermint Lounge-disco, Harrison die aan het nokken is met een Woody Guthrie-riff op zijn gitaar, en vertelt het verhaal van Ronnie Spector die de band via de achteruitgang van het hotel naar Harlem sluipt om te barbecueën.
De documentaire valt samen met de release van een boxset met vinylalbums waarin de zeven Amerikaanse albums van de band zijn opgenomen die in ’64 en begin ’65 zijn uitgebracht: ‘Meet The Beatles!’, ‘The Beatles’ Second Album’, ‘A Hard Day’s Night’ ( de soundtrack van de film), ‘Something New’, ‘The Beatles’ Story’, ‘Beatles ’65’ en ‘The Early Beatles’. Ze waren sinds 1995 niet meer op vinyl verkrijgbaar.
Het bezoek van de Beatles aan de VS in 1964 omvatte ook concerten in Carnegie Hall, een optreden in het Washington Coliseum in Washington, DC, en een bezoek aan Miami, waar de band Muhammad Ali ontmoette. De documentaire toont leden van de band die de berichtgeving in de krant over zichzelf lezen.
Kijkers zullen misschien te weten komen dat de Beatles – die nu vereerd worden – door de oudere generatie vaak met spot of onbeschoftheid werden geconfronteerd. Op de Britse ambassade in New York werden de vier behandeld als een lagere klasse, terwijl de bekende omroeper Eric Sevareid, die een stuk voor CBS deed, de reactie op de Beatles vergeleek met de Duitse mazelen.
“Jullie zijn niets anders dan vier Elvis Presleys,” vertelde een verslaggever hen tijdens een persconferentie, waarop de jongens goedmoedig begonnen rond te draaien terwijl Ringo Starr schreeuwde: “Het is niet waar!”
“Waarom het establishment tegen hen was, is voor mij een raadsel”, zegt Tedeschi. “Ik denk dat oudere mensen geloofden dat de muziek terug zou gaan naar de bigbands.”
Muzikanten als Sananda Maitreya, Ron Isley en Smokey Robinson bespreken ook de Fab Four en wat zij uit de zwarte muziek haalden. Ook zijn er interviews met inwoners van Harlem, criticus Joe Queennan en filmmaker David Lynch, die de Beatles in het Washington Coliseum zag spelen.
“Beatles ’64” probeert uit te leggen waarom jonge mensen zo verliefd waren op John, Paul, George en Ringo. Hun bezoek kwam slechts enkele maanden na de moord op president John. F. Kennedy en Tedeschi beweren dat Beatlemania een zalf was voor een natie in rouw.
“Een deel daarvan is dat ik denk dat het licht net uit was. Ze waren depressief. Alles was donker. En ‘I Want to Hold Your Hand’ verlichtte ze”, zegt Tedeschi.
Zoals McCartney in de documentaire zegt: “Misschien had Amerika zoiets als de Beatles nodig om het land uit de rouw te halen en gewoon te zeggen: ‘Het leven gaat door.’”