PARIJS – Sommige Paralympiërs leven hun hele leven met een handicap. Carson Clough is niet zo iemand.
Clough speelde lacrosse voor North Carolina en wist niets over de Paralympische Spelen totdat hij in 2019 betrokken raakte bij een bootongeluk waarbij een amputatie van het onderste deel van zijn rechterbeen noodzakelijk was.
Aanbevolen video’s
Hij is een voorbeeld van de vele atleten van de ruim 4000 op de Paralympics in Parijs die op latere leeftijd een beperking kregen of pas als volwassenen van de Paralympics hoorden. Voor hen heeft de parasport een nieuwe richting en zingeving aan hun sportcarrière gegeven.
Begin 2022, zonder enige voorkennis van de sport, werd Clough uitgenodigd om zich aan te melden voor een talent ID-kamp georganiseerd door USA Triathlon. Daar ontmoette hij zijn huidige coach, Mark Sortino, een langdurige assistent-coach voor het Paralympische triatlonteam van Team USA.
Clough geeft toe dat het een moeilijk proces was om aan een compleet nieuwe sport te beginnen toen hij begon met trainen. Hij maakte het zichzelf bovendien nog moeilijker door te denken dat hij meer wist dan hij in werkelijkheid deed.
“Het was: Ik denk dat ik veel weet over de sport, en ik luister niet zo veel,” zei Clough. “Mijn coach, Mark Sortino, was duidelijk erg ervaren. Hij liet me gewoon in mijn eigen valkuil stappen en leren.”
De Paralympische carrière van Monique Matthews begon met een brochure.
Matthews was opgegroeid als een atleet die drie sporten beoefende, en deed mee aan softbal, basketbal en atletiek tijdens de middelbare school. Haar plannen draaiden destijds om de vraag of ze naar de universiteit moest om softbal te spelen, of dat ze bij het leger moest gaan.
Terwijl ze in de zomer bij Circuit City werkte, vielen haar plannen in duigen toen Matthews bij een ongeluk in een magazijn haar linkervoet verloor.
Na het incident nam Matthews een pauze van twee jaar van de sport, omdat ze niet zeker wist hoe haar leven erna zou gaan. Totdat ze toevallig een manier ontdekte waarop ze misschien weer kon concurreren.
“Na mijn amputatie zocht ik een nieuwe prothesist, en ik was in Oklahoma City, en ze hadden zelfs een brochure bij Scott Sabolich voor zitvolleybal,” zei Matthews. “Ik heb ze gemaild en gevraagd om een try-out, want ik had nog nooit van de Paralympics gehoord.”
Ze is niet alleen opgenomen in het team, ze heeft inmiddels ook vier Paralympische medailles gewonnen.
Toen Clough de drie aspecten van triatlon onder de knie kreeg, kon hij zijn maandenlange training al snel in de praktijk brengen.
In juni 2022 werd hij achtste op de World Triathlon Para Cup Besancon. Dit resultaat zette hem op weg naar een reeks World Triathlon-races die hem uiteindelijk in maart in Miami de eerste plaats opleverden bij de Americas Triathlon Para Championships 2024, waarmee hij zich kwalificeerde voor de Paralympics.
Na deze eerste intensieve competitieperiode concentreerde Clough zich op het hard werken voor Parijs.
“De afgelopen vier maanden heb ik eigenlijk alleen maar naar alles geluisterd wat (Sortino) zegt, omdat hij, net als mijn manager en alle coaches, weten wat ze doen. Ik heb geen idee wat ik doe.”
Het resultaat? Clough won uiteindelijk een medaille tijdens zijn allereerste Paralympische race en won zilver in de PTS4-klasse voor atleten met coördinatieproblemen aan één kant of het ontbreken van ledematen.
Terwijl hij geniet van deze prestatie, kijkt hij al uit naar toekomstige wedstrijden, waaronder de Paralympische Spelen van 2028 in Los Angeles.
“Weet je, iedereen zegt: ‘het wordt nooit makkelijker, je wordt alleen maar sneller’, maar ik ga ze het tegendeel bewijzen,” zei hij. “Ik ga het makkelijker maken.”
Net als Clough ziet Matthews een boodschap in hun verhalen.
“Als je geblesseerd bent, denk je vaak dat je een nieuw pad moet vinden, dat je niet meer aan atletiek kunt doen”, zei ze, “maar dan zien ze dit en denken ze: ‘Wow, ik kan nog beter worden als atleet.'”
__
Anna Licastro is studente aan het John Curley Center for Sports Journalism aan de Penn State.
—