LOS ANGELES – De stem van Samara Joy heeft het vermogen om luisteraars naar de vroege jazzclubs te transformeren en hen te vullen met warme nostalgie naar legendes als Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan.
Op 25-jarige leeftijd is Joy een vijfvoudig Grammy-winnende artiest, wiens album ‘Linger Awhile’ in 2023 haar beste nieuwe artiest en beste jazzvocale album won. Ze wordt geprezen door artiesten als Chaka Khan, Regina King en Quincy Jones en heeft een grote aanhang van haar Gen-Z-collega’s verzameld op TikTok, waardoor een nieuwe generatie kennismaakt met jazz.
Aanbevolen video’s
Vorig jaar bracht Joy ‘Portrait’ uit, haar derde en meest persoonlijke studioalbum dat luisteraars laat kennismaken met de spanning tussen opwinding en zich overweldigd voelen, die vaak volgt op een wervelwind van lofbetuigingen en succes. Haar eerste originele nummer “Peace of Mind” legt dit moment volledig vast.
“Ik schreef het in een tijd waarin ik me echt afvroeg of ik door kon gaan of niet, omdat ik zo uitgeput was”, zei Joy. “Door die Sun Ra-compositie herinnerde ik mezelf eraan dat ik iets geweldigs heb meegemaakt, en dat dit niet alles het einde hoeft te zijn. Dit is nog maar het begin… dit is slechts een springplank voor alle andere creatieve ideeën die ik heb en wat ik denk dat ik te bieden heb.”
Voor Joy was het uitbrengen van “Portrait” een creatieve uitdaging en een keerpunt in de richting van het vertrouwen op haar creatieve instincten.
“Het heeft me veel geleerd over wat ik kan doen en hoe ik standvastig kan blijven in de creatieve visie en de richting die ik voor mezelf zie”, zei ze.
Dit interview is geredigeerd voor beknoptheid en duidelijkheid.
JOY: Dit album was een keerpunt. Omdat ik het gevoel heb dat het de eerste keer was dat ik echt een beslissing moest nemen over wat mijn pad zou zijn. Bij de eerste twee albums waren het gewoon nummers waar ik van hield en waarvan ik het gevoel had dat ik ze als mijn eigen nummers kon interpreteren. En dit album, ‘Portrait’, was de eerste keer dat ik het gevoel had dat ik de leiding nam over de creatieve leiding, bandleden en liedjes. En eerlijk gezegd stelde ik me nog meer open voor mijn bandleden en zei: regel het. Ik wil dat jullie dit volgende tijdperk orkestreren.
Dus het was absoluut een grote sprong, denk ik, vergeleken met wat mensen dachten dat ik zou moeten doen na het tweede album na de beste nieuwe artiest. En ik denk dat dit album me het belang van geduld heeft geleerd en niet te haasten om relevant te blijven of een moment op te wekken of gewoon op dat moment te blijven. Het heeft me geleerd om gewoon de tijd te nemen en echt te wachten tot je iets hebt waarvan je denkt dat je het moet zeggen.
JOY: Ik had nooit verwacht dat ik genomineerd zou worden. Ik had nooit gedacht dat dat een mogelijkheid was, althans zo vroeg in mijn carrière.
Zelfs als ik er nu over nadenk, kan ik iedereen nog steeds zien en me nog steeds voelen zoals ik me die avond voelde. Het is een nacht die ik nooit zal vergeten. En ik ben dankbaar. Ik ben iedereen heel dankbaar die genoeg in mij geloofde om mij dat moment te laten beleven, die heeft gestemd, die naar mijn muziek heeft geluisterd, die mij toen steunde en mij nu nog steeds steunt. Daarom wil ik nooit uit het oog verliezen waarvoor ik dit doe.
JOY: Een paar jaar geleden deed ik de Hollywood Bowl en het was een verjaardagsfeest voor Quincy Jones – Patty Austin, ik kreeg de kans om samen met haar te zingen. En backstage was ze grappig, scherp en snel, maar ze was gewoon heel ondersteunend en heel eerlijk. En dat betekende veel voor mij van iemand die al zo lang in de industrie zit en heeft samengewerkt met Quincy Jones en George Benson en James Ingram en al deze mensen om zo bemoedigend te zijn op deze nieuwe reis terwijl ik eraan begin.
JOY: Ik denk dat ik er nog nooit zo over heb nagedacht. Er zijn zoveel geweldige artiesten waar ik inspiratie uit haal – Billy Strayhorn en Duke Ellington hebben in de loop van hun leven bijgedragen aan de verandering in de evolutie van de muziek die we jazz noemen. Ik weet dat er altijd een bepaald gevoel van nostalgie zal zijn en een bepaalde artiest of een bepaald nummer waarmee mensen zich gemakkelijk kunnen identificeren of zich gemakkelijk mee kunnen identificeren, omdat jazz niet mainstream is, althans voor mij. Ik denk niet dat dit het geval zal zijn, tenzij het echt, echt, echt, echt afgezwakt is.
Maar het is voor mij een kans om opnieuw authentiek te zijn en mensen te laten zien: “Heb je ooit gehoord van dit nummer van Abby Lincoln?” Of misschien heeft dit Thelonious Monk-nummer geen tekst, maar ik kan er tekst aan toevoegen en een andere, weet je, een andere compositiestijl delen. En een andere stem in de jazz. En dus denk ik dat dit mijn manier is om het terug te winnen en op een manier te onderwijzen en mensen kennis te laten maken met het geluid dat ze in eerste instantie misschien niet herkennen, maar goede muziek is goede muziek.
JOY: Ik voel me zeer vereerd en soms ook niet verdiend vanwege hoe nieuw mijn relatie met hun muziek aanvankelijk was. Ik had helemaal niet naar hun muziek of hun stemmen geluisterd toen ik opgroeide en aan hen werd voorgesteld op de universiteit. Het voelde gewoon alsof er een andere wereld openging en ik had het gevoel dat ik wilde zingen, ik wil mensen kunnen ontroeren zoals zij mij met hun stemmen ontroeren.